Τι είναι αυτό που μας ενώνει;

Οτάβα, Καναδάς, 12.000 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Αύγουστος 2011. Δείτε:

ΥΓ του blog: Αν συγκινείσαι όταν βλέπεις ή ακούς αυτό το βίντεο είσαι εθνικιστής; Αν ριγάς κι ανατριχιάζεις είσαι φασίστας; Αν σου φύγει και κανένα δάκρυ είσαι αναχρονιστικός, αντιδραστικός, αντιεκσυγχρονιστής, αντιδιεθνιστής, συντηρητικός, ελληναράς, πατριδοκάπηλος, κι όλα τα υπόλοιπα κοσμητικά επίθετα που η σύγχρονη πολιτική, πνευματική, οικονομική και καλλιτεχνική ιντελιγκέντσια του ελλαδικού κράτους προσδίδει στους περι την πατρίδα αναφερόμενους, για να αποδείξει την μοντερνιά της; Αλήθεια σε ποιους να αποδείξει και τι; Στον λαό πάντως όχι.   Γιατί αυτός ο λαός έχει αποδείξει σ' όσους έχουν μάτια για να δουν και ψυχή για να ακούσουν, ότι φτάνει μια πενιά για να εγερθεί, φτάνει ένας στίχος για να συλλογιστεί κι ένα τραγούδι για να σμίξει. Γιατί αυτός ο λαός τραβάει τα βάσανα και τις νίκες του, τις ήττες του και τις χαρές του, τους χωρισμούς και τις απελπισιές του τραγουδώντας και χορεύοντας. Όπως ο Anthony Quinn, Ζορμπάς του Νίκου Καζαντζάκη,  μπροστά στον όλεθρο και την καταστροφή  καλεί τον αποσβολωμένο Alan Bates, να χορέψει στην εξαιρετική σκηνή του αξέχαστου Μιχάλη Κακογιάννη με τους ήχους του Μίκη βασισμένους στο κρητικό πεντοζάλι. Όπως ο αλησμόνητος Μάνος Κατράκης, μαγευτικά, άρχοντας και αετός  στο 'Ταξίδι στα Κήθυρα' του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ακατανόητο θα πουν οι μη γνωρίζοντες αλλά υπαρκτό, βίωμα αναγνωρίσιμο στους έλληνες που μ' αυτό τον τρόπο αναγνωρίζουν κι αναγνωρίζονται, συγκροτούν τις δικές τους κοινότητες κι επικοινωνούν την συλλογική τους συνείδηση ανά τους αιώνες. Γιατί; Μα "…γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο" απαντά εξ ονόματος όλων ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος.