Σήμερα ο Κώστας Ιορδανίδης με το άρθρο του 'Προσδοκίες και πραγματικότης' στην καθημερινή και ο Νίκος Κίαος στην Ελευθεροτυπία με το δικό του 'Άλλη μια πρωτιά ελληνική' αποκλίνοντες ιδεολογικά συμφωνούν ουσιαστικά: Η ενωμένη Ευρώπη των λαών μας τελείωσε κι έχουμε μπροστά μας την Ευρώπη των αγορών!! Εδώ ή μένεις μέσα ως παρίας ή επιστέφεις στην ιδία οικονομία της δραχμής ευελπιστώντας να ανακτήσεις κάποτε μια υγειά οικονομία.
Άλλη μια πρωτιά ελληνική
Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
"Γιατί να λέγονται βίαια τα ορμητικά νερά του ποταμού και να μη λέγονται βίαιες οι όχθες που τα περιορίζουν; "¨Μπ. Μπρεχτ
Ηκρίση επεκτάθηκε μετά την Ελλάδα σε άλλες χώρες της Ευρώπης και επεκτείνεται και σε άλλες. Καλύτερα θα ήταν να λέγαμε, αντί επεκτάθηκε και επεκτείνεται, ότι φανερώθηκε και φανερώνεται, ξέσπασε και ξεσπά. Αποδείχθηκε με τον πιο παταγώδη τρόπο ότι δεν ήταν η Ελλάδα ο «μαύρος» εταίρος ή το «μαύρο πρόβατο» στην ευρωπαϊκή παρέα.
Το έλεγε η Αριστερά, καλύτερα η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, ότι δεν αποτελεί μοναδικότητα η Ελλάδα και ότι στο σώμα της πηγαίνουν ή σπεύδουν να ασελγήσουν οι «σωτήρες» έξωθεν, ότι η κυβέρνηση τους κουβάλησε, τους κάλεσε και τους παρέδωσε εξουσία κανονική. Σ' αυτούς του «σωτήρες», εκτός από τους εταίρους, την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προστέθηκε, με πρόσκληση και συνδρομή συνδυασμένα της ελληνικής κυβέρνησης και της ευρωενωσιακής ηγεσίας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό το τελευταίο, με το που μπήκε, φαίνεται πως εγκαταστάθηκε κανονικά στον ευρωπαϊκό χώρο, προοδευτικά, καλύτερα κλιμακωτά, πρώτα στην Ελλάδα και για την Ελλάδα και ακολούθως στις άλλες χώρες.
Ήρθαν μετά τα μέτρα, το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, τα «επικυρωμένα» Μνημόνια και έπονται άλλα μέτρα και Μνημόνια.
Πριν από τα μέτρα και τα Μνημόνια όμως στήθηκε το απαραίτητο σκηνικό για να μπορέσουν να επιβληθούν. Πρώτος από όλους, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ο πρωθυπουργός μίλησε για το χείλος της χρεοκοπίας, για τον «Τιτανικό», για το ότι κυβερνά χώρα με διαφθορά και διεφθαρμένους. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο (πριν από το σημερινό) υπουργός Οικονομικών. Τα χτυπήματα έπεφταν αλύπητα και χωρίς να σταματούν όπως και δεν σταμάτησαν ακόμα. Ο στόχος, η επιδίωξη, ήταν (και παραμένει) να αισθανθεί ένοχος ο λαός και να δεχθεί έτσι, ως μοναδική σωτηρία, τα μέτρα να πληρώσει ο ίδιος και να συνεχίσει να πληρώνει.
Μετά τις διακηρύξεις του πρωθυπουργού (και του υπουργού του), μετά τις καταγγελίες και τις νέες επιδιώξεις να ενοχοποιηθούν οι πάντες εντός της επικράτειας, με αναφορές και δηλώσεις και από άλλα κυβερνητικά στελέχη στο διαμορφωμένο πλέον κλίμα και την ανάλογη ατμόσφαιρα, ήρθαν τα πυρά και τα φαρμακερά σχόλια από το εξωτερικό, από κυβερνητικούς, από εκδοτικούς και άλλους πολιτικούς παράγοντες. Μα, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας μιλά απαξιωτικά για τους «υπηκόους» του, πώς θα συμπεριφερθούν οι καλοθελητές;
Κι όμως ούτε ένας, ανάλογος ή ομόλογος με τον πρωθυπουργό, στις χώρες που πέρασαν ή περνούν ανάλογες καταστάσεις δεν βγήκε να δυσφημήσει το λαό και τη χώρα του. Πολύ περισσότερο δεν βγήκαν πολιτικοί (κυβερνητικοί) και δημοσιογράφοι να εκδηλώσουν ξενομανία στις χώρες αυτές, με απαξίωση και ειρωνεία των ημεδαπών και θαυμασμό έως λατρεία για τους ξένους, τους «Ευρωπαίους». Αλλά η διαφθορά και η διαπλοκή (από «μαύρο» χρήμα έως σκάνδαλα τύπου Ζίμενς κ.λπ.) ενδημούν και στις καλύτερες και πλέον προηγμένες χώρες, όπου και λιγότερο από τους Ελληνες δουλεύουν... Την ίδια ώ
ρα η επιχείρηση, που -δήθεν- έστησε η κυβέρνηση για τη διερεύνηση σκανδάλων, οδηγήθηκε σε φιάσκο και κοροϊδία. Η ίδια την οδήγησε και μένουν να χαμογελούν από τη Ζίμενς ώς τον Μπέο και τον Ψωμιάδη. Ακόμα κι ο αντιπερισπασμός, αν ήταν αντιπερισπασμός, δεν ευοδώθηκε. Ισως γιατί και σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι μπλεγμένο το ίδιο το κόμμα που κυβερνά.
Και επιπλέον, νέα «φάμπρικα» φαίνεται να στήθηκε εσχάτως, με τους διορισμούς ορισμένων χαμηλόμισθων μέσω μη κυβερνητικών οργανώσεων αλλά υπό την εποπτεία κυβερνητικών παραγόντων. Νέα διαφάνεια κι αυτή προς δόξαν της πάταξης του πελατειακού κράτους!
Οι διακηρύξεις των κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων, τόσο πριν επιβάλουν τα μέτρα όσο, κυρίως, μετά την επιβολή τους, έχουν μείνει στην ιστορία, με προεξάρχουσα πάντοτε τη διαβεβαίωση ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα. Ψεύδη, αυτά είναι ψεύδη, διότι πάντοτε λαμβάνονται μέτρα καινούργια. Και θα έρθουν κι άλλα. Είναι μεγαλύτερα από το ψεύδος ότι «λεφτά υπάρχουν».
Παρ' ότι αποδείχθηκε περίτρανα ότι τα μέτρα είναι αναποτελεσματικά και συνεχίζει να πληρώνει ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος, ότι είναι πλήρης η αποτυχία, συνεχίζει η κυβέρνηση με τους «σωτήρες» να κινείται στον ίδιο ρυθμό και να επαυξάνει τα μέτρα. Ωστόσο, ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει πει ότι αν αποτύχουμε θα μας πάρουν με τις πέτρες.
Του Κώστα Ιορδανίδη
Οι αυταπάτες διαλύονται και η Ελλάς βρίσκεται αντιμέτωπη με τα προβλήματά της. Το «όραμα» της Ενωμένης Ευρώπης έχασε πλέον την «περιεκτική» ή «ανθρωπιστική» και εν γένει γοητευτική διάσταση που είχε έως τώρα - το νέο ευρωπαϊκό ιδεολόγημα ακούει στο όνομα «πειθαρχία» και αυτό σημαίνει συμμόρφωση απόλυτη προς τους κανόνες ή έξοδο από το σύστημα.
Οι Ελληνες πολιτικοί, οι υπέρμαχοι της «ευρωπαϊκής ιδέας», στην πολυτελή της βέβαια εκδοχή, ευελπιστούσαν ότι η τελευταία συνάντηση της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Αγκελα Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου κ. Νικολά Σαρκοζί θα ενίσχυε την πρόταση εκδόσεως ευρωομολόγου για τη σταθεροποίηση και διάσωση της Ευρωζώνης.
Οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν, αλλά δεν ήταν δυνατόν να είχε συμβεί αλλιώς. Εκδοση ευρωομολόγου, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, θα σήμαινε ότι έξι χώρες της Ζώνης του Ευρώ με την κορυφαία πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ θα διασφάλιζαν χαμηλά επιτόκια δανεισμού για τις χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα. Με άλλα λόγια, οι πλούσιες χώρες θα εγγυώντο την επιτυχία ενός προγράμματος οικονομικής εξυγιάνσεως των προβληματικών κρατών της Ευρωζώνης. Το αποτέλεσμα θα ήταν φυσικά να γίνουν και αυτές φτωχότερες.
Η γερμανογαλλική συνάντηση κορυφής ήταν ωστόσο επιτυχής, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, και κατέληξε σε πολύ σημαντικές αποφάσεις για το ευρώ. Δεν πραγματοποιήθηκε κάτω από συνθήκες πανικού, ώστε να υιοθετήσει παρακινδυνευμένες λύσεις διασώσεως των προβληματικών οικονομιών της Ευρωζώνης. Αυτό ακριβώς δυσαρέστησε την ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία είναι ίσως καιρός να αντιληφθεί ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από την εκδήλωση της δημοσιονομικής κρίσεως στην Ελλάδα, ο υγιής πυρήνας της Ευρωζώνης θωρακίστηκε έναντι του ενδεχομένου «πτωχεύσεως» των προβληματικών κρατών. Βεβαίως καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για τη διάσωση όσων χωρών αδυνατούν να δανεισθούν από τις αγορές με λογικά επιτόκια, αλλά όχι με υποθήκευση της σταθερότητος των οικονομικώς υγιών κρατών.
Με βάση συνεπώς το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται στην Ευρωζώνη, η Ελλάς και η όποια κυβέρνησή της έχουν δύο εναλλακτικές λύσεις. Παραμονή στη Ζώνη του Ευρώ, αφού αποκατασταθεί η αντιστοιχία του κοινού νομίσματος με την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας - πράγμα που σημαίνει μείωση του «πλούτου», σε ατομικό και εθνικό επίπεδο, σε ποσοστό που ουδείς τολμά να ομολογήσει, και υπερβαίνει ασφαλώς το 50%.Η άλλη λύση είναι η κατόπιν διαβουλεύσεων με την Ε.Ε. συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή, ώστε διά της υποτιμήσεως, του πληθωρισμού και άλλων συναφών τεχνικών μέσων, να καταστεί ανταγωνιστικότερη η χώρα, να εξυγιανθεί η οικονομία της, για να επανενταχθεί στη Ζώνη του Ευρώ. Σε κάθε περίπτωση, διάσωση δίχως να έχει προηγηθεί ολική καταστροφή είναι απλώς μία άγονη διανοητική περιπλάνηση, που θα ήταν σκόπιμο να τελειώσει μαζί με τις θερινές διακοπές.
ΥΓ του blog: Υπάρχει κι ένας εναλλακτικός τρίτος δρόμος. Οι λαοί της Ευρώπης να ξεσηκωθούν. Να ξυπνήσουν καταρχήν από τον λήθαργο της υπερκαταναλωτικής αποβλάκωσης που τους υπέβαλαν εσκεμμένως και αποδέχτηκαν αναντίρρητα, να αφήσουν στην άκρη τις διαδηλώσεις happening με την αστυνομία, να οργανωθούν και να συγκρουστούν πραγματικά με το οικονομικό, πολιτικό και μεσοεπικοινωνιακό κατεστημένο των χωρών τους και της Ευρώπης γενικότερα. Άλλως οι αστοί θα πρέπει να ξεχάσουν τις νικηφόρες μέρες δόξης μετά το 1789 και της κατοπινής παντοδυναμίας τους και να κλειστούν στα κάστρα που φτιάξανε για τα παιδιά των εργατών, προστατευόμενοι όσοι μπορούν από τον νεοφεουδαρχισμό και την νεομοναρχισμό των πολυεθνικών και του απρόσωπου χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Η ιστορία σκαρώνει παλίνδρομες φάρσες, τραγικές καμιά φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου