Δυο δημοσιεύματα του γνωστού Der Spiegel και του διαδικτυακού Wikileaks για τον τρόπο αλλά και τους ανθρώπους που κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα.
Φεουδαρχικοί δημοκράτες
Το περιοδικό Der Spiegel περιγράφει τη δραματική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως διαμορφώνεται μετά την εφαρμογή του Μνημονίου και με μια φράση δύο λέξεων δείχνει και την αιτία που η χώρα έφτασε ως εδώ. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Φεουδαρχικοί δημοκράτες» και ο υπότιτλος: Με την απόφαση της Αθήνας για το πρόγραμμα λιτότητας τα κράτη της Ευρωζώνης κέρδισαν χρόνο. Αλλά έτσι οι Έλληνες δύσκολα θα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους:
Τρεις οικογένειες κατέστρεψαν τη χώραΠοιες είναι αυτές οι οικογένειες; Εύκολο...Παπανδρέου, Καραμανλή και Μητσοτάκη. Ήταν σύμφωνα με το περιοδικό ο πυρήνας μιας ελίτ που δημιούργησε την πελατειακή οικονομία. Αυτή η πελατειακή οικονομία πέταξε εκατομμύρια, που το κράτος δεν τα είχε. Οι κεφαλές της δυναστείας ευνοούσαν φίλους και οικογένεια με δανεική ευημερία. Διόγκωσαν την κρατική μηχανή, για να μπει καθένας με τη σειρά σε δημόσιες θέσεις και δημιούργησαν ένα γραφειοκρατικό τέρας.
Το Der Spiegel γράφει ότι τα κόμματα δούλευαν περισσότερο για τα ρουσφέτια, παρά για την πολιτική. Και όποιος μπορούσε να χαρίζει δημόσιο χρήμα εξαγόραζε φίλους και ψηφοφόρους. Αυτοί, χρωστούσαν κάτι στο κόμμα και συγχρόνως και στην οικογένεια που τους εξουσίαζε.
Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε η φεουδαρχική δημοκρατία της Ελλάδας, γράφει το περιοδικό και είναι ίσως η πιο επιτυχημένη περιγραφή του πολιτικού συστήματος που μας κυβέρνησε πριν τη μεταπολίτευση αλλά και μεταπολιτευτικά.
Οι γενιές έρχονται και παρέρχονται αλλά τα ονόματα παραμένουν τα ίδια, σημειώνει το γερμανικό περιοδικό. Παπανδρέου και Καραμανλής, Καραμανλής και Παπανδρέου, και ενδιαμέσως ο Μητσοτάκης. Σε καμιά ευρωπαϊκή δημοκρατία , τονίζει το Der Spiegel δεν ξανάγινε κάτι τέτοιο. Έτσι έμαθε ο λαός να ζει πάνω από τις δυνατότητες του σε μια φτωχή χώρα. Και το κράτος είναι η πηγή, από όπου όλοι θέλουν να πιούν νερό. Και επειδή τα κόμματα λεηλάτησαν το κράτος, όρμησε και ο λαός να πάρει ό,τι μπορούσε.
Οι πλούσιοι δεν κατέβαλαν φόρους εκατομμυρίων ευρώ, οι φτωχοί επιβίωσαν με μαύρη εργασία και οι δημόσιοι υπάλληλοι δωροδοκήθηκαν.
Έφτασε λοιπόν η ώρα, ένας ακόμη Παπανδρέου, να προσπαθεί να συμμαζέψει όσα έκανε ο πατέρας του, που όταν κυβερνούσε, ο κόσμος έβγαινε στη σύνταξη και δεν ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει πολύ. Ξέρει πάντως τι πάει στραβά δεκαετίες τώρα. Ο παππούς του, Γεώργιος και αυτός, ίδρυσε την πολιτική δυναστεία ως Υπουργός και τελικά πρωθυπουργός. Μετά τη χούντα ο Ανδρέας Παπανδρέου, ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και στη δεκαετία του 80 εξυπηρέτησε την πελατεία του τόσο απροκάλυπτα που το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε.
Το περιοδικό αναφερόμενο στους Έλληνες συντηρητικούς, αναφέρεται σε «κλίκα» περισσότερο παρά σε οικογένεια. «Κλίκα» που εναλλασσόταν στην εξουσία με την οικογένεια Παπανδρέου. Ο γέρος Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε πολλές φορές πριν αναλάβει την εξουσία ο ανιψιός του Κώστας. Μερικές φορές υπήρχε και λίγος χώρος στην κομματική ηγεσία για την οικογένεια Μητσοτάκη: Ο Μητσοτάκης, Κωνσταντίνος και αυτός, υπήρξε επίσης πρωθυπουργός και κυρίως για δυο δεκαετίες ο ισχυρός άνδρας της ΝΔ.
Το 2004 ο Καραμανλής ο νεώτερος υποσχέθηκε κατά την προεκλογική περίοδο να μεταρρυθμίσει τη χώρα. Όταν όμως ανέλαβε, πύκνωσαν τα σκάνδαλα, υπήρξαν συμφωνίες δισεκατομμυρίων για ακίνητα, ενώ σπαταλήθηκαν χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Οι άνθρωποι του παραποίησαν τα στοιχεία που δήλωναν στην ΕΕ και λίγο πριν αποχωρήσουν δημιούργησαν στα γρήγορα μερικές χιλιάδες νέους δημοσίους υπαλλήλους: συγγενείς και κομματικούς φίλους.
Στο τέλος οι συντηρητικοί διπλασίασαν το δημόσιο έλλειμμα.
Γίνεται ακόμη αναφορά στη μάχη Ντόρας-Σαμαρά για την προεδρία της ΝΔ, μια μάχη στην οποία επικράτησε ο πλούσιος γόνος της ανώτερης τάξης σαν τον Παπανδρέου – ο οποίος είναι τώρα ο αντίπαλος του πρωθυπουργού, ένας σκληρός αντίπαλος, που παίζει με τα παλιά κόλπα.
Στη συνέχεια το Der Spiegel αναφέρεται στις απώλειες του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις, στα σκληρά μέτρα και στην πρόταση για συγκυβέρνηση που δεν ευοδώθηκε. Για τον καθηγητή Οικονομίας Γιάννη Βαρουφάκη που μιλάει στο περιοδικό «Είτε μόνο υπό τον Παπανδρέου είτε και υπό τους δύο μαζί, αν το κράτος εφαρμόζει λιτότητα, αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο επειδή πιθανότατα θα στραγγαλίσει την οικονομία: «Είναι σαν τη γάτα που κυνηγάει την ουρά της.
Δεν διαφέρει πολύ η άποψη του, από αυτή του Kenneth Rogoff, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, προειδοποιεί: «Αν συνεχίσουν μόνο με το πρόγραμμα λιτότητας, θα εγκλωβιστούν σε μίνι ανάπτυξη ή ύφεση για όσο μπορεί να προβλέψει κανείς. Και στο τέλος παρ’ όλα αυτά θα χρεοκοπήσουν».
Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Αργίτης μιλά περιφρονητικά για την «κυρίαρχη τάξη πολιτικής και κεφαλαίου που λυμαίνεται τη χώρα» και δημιούργησε όλη αυτή την κατάσταση. Και ο δημοφιλής συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης περιγελά τη «σαθρή κρατική μηχανή», οι εκπρόσωποι της οποίας: «για ένα μόνο πράγμα ενδιαφέρονται: να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και για όλα τα άλλα δεν τους καίγεται καρφί». Εννοεί για παράδειγμα εκείνους τους υπαλλήλους της Βουλής, που συνεχίζουν να παίρνουν 14 μισθούς το χρόνο συν 2 επιπλέον. Εννοεί τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Δημοσίου, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν αυτούς που τους βοηθούν, οι πατεράδες τα μέλη της οικογένειάς τους και οι διευθυντές των Υπηρεσιών τους ευνοουμένους τους.
Μετά τις κυβερνητικές αλλαγές, τοποθετούνταν κάθε φορά χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και απλοί υπάλληλοι, χωρίς οι προηγούμενοι να φεύγουν. Κανένας δεν έπαιρνε πρωτοβουλία όσο παρέμεναν αρκετά μεγάλες οι δικές του προοπτικές για επαγγελματική αποκατάσταση. Στο μεταξύ όμως ο λαός περιφρονεί όλη την ‘κάστα’: 71% των Ελλήνων δήλωσαν το Μάιο ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση. Εξίσου λίγο εμπιστεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση το 76%.
Το περιοδικό αναφερόμενο στους Έλληνες συντηρητικούς, αναφέρεται σε «κλίκα» περισσότερο παρά σε οικογένεια. «Κλίκα» που εναλλασσόταν στην εξουσία με την οικογένεια Παπανδρέου. Ο γέρος Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε πολλές φορές πριν αναλάβει την εξουσία ο ανιψιός του Κώστας. Μερικές φορές υπήρχε και λίγος χώρος στην κομματική ηγεσία για την οικογένεια Μητσοτάκη: Ο Μητσοτάκης, Κωνσταντίνος και αυτός, υπήρξε επίσης πρωθυπουργός και κυρίως για δυο δεκαετίες ο ισχυρός άνδρας της ΝΔ.
Το 2004 ο Καραμανλής ο νεώτερος υποσχέθηκε κατά την προεκλογική περίοδο να μεταρρυθμίσει τη χώρα. Όταν όμως ανέλαβε, πύκνωσαν τα σκάνδαλα, υπήρξαν συμφωνίες δισεκατομμυρίων για ακίνητα, ενώ σπαταλήθηκαν χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Οι άνθρωποι του παραποίησαν τα στοιχεία που δήλωναν στην ΕΕ και λίγο πριν αποχωρήσουν δημιούργησαν στα γρήγορα μερικές χιλιάδες νέους δημοσίους υπαλλήλους: συγγενείς και κομματικούς φίλους.
Στο τέλος οι συντηρητικοί διπλασίασαν το δημόσιο έλλειμμα.
Γίνεται ακόμη αναφορά στη μάχη Ντόρας-Σαμαρά για την προεδρία της ΝΔ, μια μάχη στην οποία επικράτησε ο πλούσιος γόνος της ανώτερης τάξης σαν τον Παπανδρέου – ο οποίος είναι τώρα ο αντίπαλος του πρωθυπουργού, ένας σκληρός αντίπαλος, που παίζει με τα παλιά κόλπα.
Στη συνέχεια το Der Spiegel αναφέρεται στις απώλειες του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις, στα σκληρά μέτρα και στην πρόταση για συγκυβέρνηση που δεν ευοδώθηκε. Για τον καθηγητή Οικονομίας Γιάννη Βαρουφάκη που μιλάει στο περιοδικό «Είτε μόνο υπό τον Παπανδρέου είτε και υπό τους δύο μαζί, αν το κράτος εφαρμόζει λιτότητα, αυτό μπορεί να αποβεί επικίνδυνο επειδή πιθανότατα θα στραγγαλίσει την οικονομία: «Είναι σαν τη γάτα που κυνηγάει την ουρά της.
Δεν διαφέρει πολύ η άποψη του, από αυτή του Kenneth Rogoff, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, προειδοποιεί: «Αν συνεχίσουν μόνο με το πρόγραμμα λιτότητας, θα εγκλωβιστούν σε μίνι ανάπτυξη ή ύφεση για όσο μπορεί να προβλέψει κανείς. Και στο τέλος παρ’ όλα αυτά θα χρεοκοπήσουν».
Ο καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Αργίτης μιλά περιφρονητικά για την «κυρίαρχη τάξη πολιτικής και κεφαλαίου που λυμαίνεται τη χώρα» και δημιούργησε όλη αυτή την κατάσταση. Και ο δημοφιλής συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης περιγελά τη «σαθρή κρατική μηχανή», οι εκπρόσωποι της οποίας: «για ένα μόνο πράγμα ενδιαφέρονται: να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και για όλα τα άλλα δεν τους καίγεται καρφί». Εννοεί για παράδειγμα εκείνους τους υπαλλήλους της Βουλής, που συνεχίζουν να παίρνουν 14 μισθούς το χρόνο συν 2 επιπλέον. Εννοεί τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του Δημοσίου, όπου οι πολιτικοί φροντίζουν αυτούς που τους βοηθούν, οι πατεράδες τα μέλη της οικογένειάς τους και οι διευθυντές των Υπηρεσιών τους ευνοουμένους τους.
Μετά τις κυβερνητικές αλλαγές, τοποθετούνταν κάθε φορά χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και απλοί υπάλληλοι, χωρίς οι προηγούμενοι να φεύγουν. Κανένας δεν έπαιρνε πρωτοβουλία όσο παρέμεναν αρκετά μεγάλες οι δικές του προοπτικές για επαγγελματική αποκατάσταση. Στο μεταξύ όμως ο λαός περιφρονεί όλη την ‘κάστα’: 71% των Ελλήνων δήλωσαν το Μάιο ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση. Εξίσου λίγο εμπιστεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση το 76%.
Wikileaks: Τα αμαρτωλά ΜΜΕ κυβερνούν την Ελλάδα
Σύμφωνα με απόρρητα τηλεγραφήματα που διέρρευσαν μέσω της Wikileaks, τα ελληνικά ΜΜΕ είναι «συνώνυμα της διαφθοράς, με κακοπληρωμένους δημοσιογράφους, και δημοσιεύματα γεμάτα μεροληψία και αντί-αμερικανισμό».Οι σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, και των πολιτικών είναι «σχέσεις αιμομιξίας, όπως αυτές των Θεών του Ολύμπου…», γράφει ο πρώην Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Charles Rhys, στα πλαίσια εμπιστευτικής αναφοράς του προς το State Department το 2006.
Σύμφωνα με τον Αμερικανό διπλωμάτη, «τα ελληνικά ΜΜΕ ελέγχονται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που δημιούργησαν ή κληρονόμησαν περιουσίες μέσω της ναυτιλίας, των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών, του πετρελαίου, κλπ. Είναι διασυνδεδεμένοι μεταξύ τους, μέσω προξενιών και γάμων, αλλά και με πολιτικούς και αξιωματούχους».
Ο πρέσβης πίστευε πως τα ΜΜΕ της Ελλάδας διοικούνται από μεγιστάνες, που καλύπτουν τη χασούρα τους σε αυτά, από τα κέρδη τους σε άλλου είδους επιχειρηματικές δραστηριότητες, έτσι ώστε «να μπορούν να ασκούν πολιτική και οικονομική επιρροή». Όπως είπε, η ειδησεογραφική εικόνα και κάλυψη που παρουσιάζουν τα ελληνικά ΜΜΕ είναι ολόιδια, και διαφέρει μόνο ως προς τη κομματική χροιά.
Τα σύγχρονα ελληνικά ΜΜΕ, όπως κάποτε ο Όμηρος, χρησιμοποιούν ένα χαρμάνι γεγονότων και φαντασίας, με μια δόση deus ex machina (εξωτερικών παραγόντων) για να ελέγχουν τα γεγονότα. Οι πρώτες ελληνικές εφημερίδες ιδρύθηκαν επί τουρκοκρατίας στη Βιέννη και στο Παρίσι, και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα απελευθέρωση της Ελλάδας. Από το 1830 και μετά, δημιούργησαν μια παράδοση του να κατηγορούν τις ξένες δυνάμεις για όλα τα δεινά της χώρας, παράδοση που συνεχίζει να ισχύει μέχρι σήμερα όσον αφορά στις ΗΠΑ.
Η Ελλάδα σήμερα διαθέτει περίπου 160 εφημερίδες, 180 τηλεοπτικούς σταθμούς, 800 ραδιοφωνικούς, 3.500 περιοδικά, και μόλις 10 εκατομμύρια πληθυσμό. (Η Πορτογαλία, με τον ίδιο πληθυσμό, έχει 35 εφημερίδες, 62 κανάλια, και 221 ραδιοφωνικούς σταθμούς).
Πως μπορούν λοιπόν όλα αυτά τα ΜΜΕ να έχουν κερδοφορία; Δεν έχουν. Επιδοτούνται από τους ιδιοκτήτες τους, που απλά τα χρησιμοποιούν για να ασκούν πολιτική και οικονομική επιρροή. Οι ελληνικές εφημερίδες δεν λειτουργούν με συνδρομές ούτε παραδίδονται στα σπίτια. Πωλούνται στα περίπτερα, και στόχος τους είναι ο περαστικός πελάτης. Έτσι, ακόμη και η πιο απλή ή ακριβής δημοσίευση, θα διαθέτει και έναν εντυπωσιακό, παραπλανητικό τίτλο, που συνήθως δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο του δημοσιεύματος. Ο εντυπωσιασμός είναι το βασικό όπλο προσέλκυσης αναγνωστικού κοινού και τηλεθέασης, τα οποία καθορίζουν τη διανομή του διαφημιστικού χρήματος. Παράλληλα, οι εφημερίδες μοιράζουν DVD και βιβλία για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους.
Τα περισσότερα καθιερωμένα ΜΜΕ (εφημερίδες, κανάλια, κλπ) δημιούργησαν και διαδικτυακά portals, που όμως δεν έχουν ακόμη «απογειωθεί». Το ελληνικό διαδίκτυο δεν φαίνεται να διαθέτει κάτι ανάλογο του “Salon” ή του “Drudge Report.” Οι Έλληνες ενημερώνονται κυρίως από τη τηλεόραση, με τις εφημερίδες να προσφέρουν αναλύσεις. Στη χώρα κυριαρχούν τα αθηναϊκά ΜΜΕ με το 80% της αναγνωσιμότητας και της τηλεθέασης. Τα περιφερειακά μέσα απλά αναμεταδίδουν τις ειδήσεις από τη πρωτεύουσα. Τα κρατικά μήντια έχουν ένα πολύ χαμηλό ποσοστό σε σχέση με τα ιδιωτικά. Όσον αφορά στο ίντερνετ, μόλις το 6% των Ελλήνων το προτιμά για την ειδησεογραφική του ενημέρωση. Αν και το κύρος γενικά των ΜΜΕ όλο και μειώνεται, οι Έλληνες συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τη κλασική φράση «το είπε η τηλεόραση-το έγραψε η εφημερίδα» όταν αναφέρονται σε κάτι, αληθινό ή μη. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του 2005, το 71% των Ελλήνων θεωρεί τον τύπο «κίτρινο», όμως οι πιο «κίτρινες» εφημερίδες είναι αυτές που πουλάνε τα περισσότερα φύλλα.
Ένας πολιτικός σχολιαστής περιέγραψε τη κατάσταση ως μουσακά, με πολλά στρώματα υλικών. Όπως, λέει, οι Έλληνες δεν πολυδίνουν σημασία στα ΜΜΕ. Οι δημοσκοπήσεις όμως δείχνουν ισχυρά αισθήματα αντιαμερικανισμού, και γενικά άρνησης απέναντι στη κυβέρνηση, στο καθεστώς, ή σε οτιδήποτε. Ο κόσμος θέλει να ξεθυμαίνει, αλλά σε γενικές γραμμές, λέει, το κοινό είναι ικανοποιημένο με τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις, ακόμη και αν είναι φιλοαμερικανικές.
Τα ΜΜΕ της Ελλάδας αφιερώνουν τεράστιο χώρο και χρόνο στα καθημερινά προβλήματα του απλού Έλληνα, στην ιδιωτική ζωή των πολιτικών, στη διασκέδαση, και στα αθλητικά, αντί στα διεθνή ζητήματα. Η συμμετοχή της Ελλάδας στο Σ.Α. του ΟΗΕ δεν καλύφτηκε επαρκώς, ενώ σπάνια αναλύονται οι αποφάσεις της ΕΕ. Τα σημαντικά διεθνή γεγονότα καλύπτονται ευρέως, αλλά μόνο μέσα από τα διεθνή πρακτορεία και δίκτυα. Ό λόγος για αυτό είναι ο εθνοκεντρισμός των Ελλήνων, αλλά και η απροθυμία των καναλαρχών κ.ά. να διαφημίσουν τυχόν επιτεύγματα της όποιας ελληνικής κυβέρνησης.
Τα ελληνικά ΜΜΕ είναι διαπλεκόμενα. Υπάρχουν στενές κρυφές και φανερές σχέσεις μεταξύ των μέσων, των επιχειρηματιών, των πολιτικών, και της εκάστοτε κυβέρνησης. Πριν μερικούς μήνες, ένας υπουργός χαρακτήρισε την κυβέρνηση ως μαριονέτα των «διαπλεκόμενων συμφερόντων». Το σχόλιό του δεν άρεσε σε κανέναν, αλλά περιέργως, ο υπουργός παρέμεινε στη θέση του. Οι σημερινές σχέσεις λοιπόν, είναι κατά πολύ πιο μπερδεμένες και αιμομικτικές από τις αντίστοιχες των Θεών της μυθολογίας.
Τέλος, όσον αφορά στους Έλληνες δημοσιογράφους, πρόκειται για μια τάξη κακοπληρωμένων εργαζομένων, που αναγκάζεται να κάνει πολλές δουλειές για να μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς. Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο, ένας δημοσιογράφος εφημερίδας που καλύπτει ένα συγκεκριμένο υπουργείο, να εργάζεται παράλληλα και στο γραφείο τύπου αυτού του υπουργείου! Και οι δημοσιογράφοι αυτοί έχουν σαφή συνείδηση των πολλαπλών τους ρόλων και αφεντικών. Μια παλιά δημοσιογράφος του Mega Channel, αναφέρει πως θυμάται μόνο μια φορά (στα τόσα χρόνια), που κάποιος από τους πέντε ιδιοκτήτες του σταθμού δέχθηκε κάποια κριτική (από τα κανάλι). Παράλληλα, θεωρείται αποδεκτό, οι δημοσιογράφοι να δέχονται δώρα ή ακόμη και χρήματα από αυτούς για τους οποίους γράφουν! Η Ολυμπιακή Επιτροπή του 2004 ήταν διάσημη για αυτό ακριβώς: Πλήρωνε δημοσιογράφους για να γράφουν ευνοϊκά άρθρα…
GR Reporter, Hellenic Antidote
GR Reporter, Hellenic Antidote
http://www.grreporter.info/en/wilileaks_incestuous_ancient_gods_are_relations_greek_media/4295
Απόδοση: S.A.
το δεύτερο κείμενο είναι αναδημοσίευση από το Antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου