μετακομίζουμε μα δεν αλλάζουμε....

Επειδή κακόβουλοι επισκέπτες 'κτύπησαν' το blog για δικούς τους λόγους εμείς δεν τους κάνουμε την χάρη να σταματήσουμε.

...δεν σταματάμε λοιπόν η συνέχεια μας στο νέο blog Mpelalis Reviews

http://mpelalisreviews.blogspot.com/

Οι Γερμανοί ξανάρχονται...κι εμείς απαντάμε

Τι θα έκαναν ένας Άρης ή ένας Che σήμερα στην Ελλάδα;

Σαν σήμερα στις 9 Οκτωβρίου κλείνουν 44 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του Τσε Γκεβάρα.

Σήμερα, επίσης, η Κ.Ε. του ΚΚΕ διοργανώνει στη Λαμία εκδήλωση για την «πολιτική» αποκατάσταση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη.

Καλά είναι τα αφιερώματα στον Τσε Γκεβάρα με αφορμή την αποφράδα τούτη μέρα της βάρβαρης δολοφονίας του.

Καλή είναι και η χιλιοκαθυστερημένη πολιτική εκδήλωση της «μισής αποκατάστασης» του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος έχει αποκατασταθεί προ πολλού στην καρδιά της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Το πιο επίκαιρο, όμως, αφιέρωμα στη μνήμη του Τσε και η πιο επίκαιρη εκδήλωση «αποκατάστασης» του Άρη, μάλλον, είναι να απαντήσουμε και να απαντήσουμε όλοι, δυνάμεις της Αριστεράς και πολίτες, στο μέγα επίκαιρο αγωνιώδες ερώτημα των καιρών:

Τι θα έκαναν ο Άρης και ο Τσε για να αντιμετωπίσουν τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία;

Μπορούμε να φανταστούμε τον Άρη και τον Τσε στη σύγχρονη Ελλάδα;

Μπορούμε να υποθέσουμε τι θα έπρατταν;

Νομίζουμε ότι όλοι, περίπου, «γνωρίζουμε» ποια θα ήταν η κατεύθυνση και η πρωτοβουλία τους.

Ο Άρης και ο Τσε θα κήρυτταν παλλαϊκό ξεσηκωμό και σύγχρονο πόλεμο ενάντια στην τρόικα και τους ποικιλόνυμους εγχώριους συνεργάτες της, ενάντια στα μνημόνια και τους εφαρμοστές τους.

Ο Άρης και ο Τσε θα σάλπιζαν την πιο σκληρή και αμείλικτη καταδίκη στο φόβο, την ηττοπάθεια, τη μιζέρια, τη μοιρολατρία και κυρίως την πιο σκληρή καταδίκη και απομόνωση του σύγχρονου «ραγιαδισμού» και «δοσιλογισμού» σε όλες τις αποχρώσεις του.

Ο Άρης και ο Τσε, φανταζόμαστε ότι δεν θα αναγνώριζαν ποτέ ένα άτιμο, άδικο και βαθύτατα ταξικό χρέος και θα διατράνωναν τη μη αποπληρωμή του ως όρο επιβίωσης και σωτηρίας της χώρας.

Ο Άρης και ο Τσε θα κατάγγελναν τη νεοαποικιακή κηδεμονία της ΕΕ και του ΔΝΤ και θα διατράνωναν την ανάγκη άμεσης απεμπλοκής της χώρας από την κηδεμονία των Βρυξελλών, των Γερμανογάλλων ιμπεριαλιστών και των υπερατλαντικών «προστατών», με ότι αυτό και αν συνεπάγεται.

Ο Άρης και ο Τσε θα σάλπιζαν άμεσα τη συμπόρευση-συμπαράταξη της Αριστεράς και το πιο πλατύ προοδευτικό μέτωπο- ένα σύγχρονο ΕΑΜ- για να φύγουν τρόικα και μνημόνια, να απαλλαγεί η χώρα από το βραχνά του χρέους, να αποτινάξει τα δεσμά πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής «αιχμαλωσίας» από ληστρικές νομισματικές και αγοραίες ενώσεις και βρώμικους στρατιωτικούς μηχανισμούς, να χαράξει νέους ανεξάρτητους, αντι-ιμπεριαλιστικούς, προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους, δρόμους, επίσης, ελευθερίας, χειραφέτησης για τους εργαζόμενους, τους λαούς και τις χώρες στην περιοχή μας, τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και την Ευρώπη!

Αυτήν την ώρα Μέρκελ-Σαρκοζί παζαρεύουν την τύχη της χώρας και του ελληνικού λαού, προετοιμάζοντας, πιθανώς, ένα κούρεμα μέρους του χρέους, με όρους πραγματικού «σφαγείου» για αυτή τη χώρα και τους πολίτες της.

Αυτήν την ώρα, που με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο οι ληστές νεοαποικιοκράτες ηγέτες της ΕΕ διαμοιράζουν τα ιμάτια της Ελλάδας, στέλνοντας στον καιάδα τους εργαζόμενους της χώρας μας και στην άβυσσο τον ελληνικό λαό.

Αυτήν την ώρα που η σημερινή καθημαγμένη Ελλάδα φωτογραφίζει το αύριο των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη.

Αυτήν την ώρα δεν αρκούν αφιερώματα στον Τσε ούτε πολιτικές εκδηλώσεις για τον Άρη.

Αυτήν την ώρα μοιάζουν κωμικοτραγικά είτε τα επικοινωνιακά παιχνίδια είτε οι στείρες περιχαρακώσεις στην Αριστερά.

Αυτήν την ώρα οι αριστερές δυνάμεις οφείλουν να τιμήσουν τον Άρη και τον Τσε, ακολουθώντας στο σήμερα τα δύσβατα μονοπάτια της μεγάλης ενότητας πάνω σε επίκαιρες, μεγάλες και καινοτόμες ρήξεις και του ασυμβίβαστου αγώνα που άνοιξαν, διένυσαν και πλήρωσαν με τη ζωή τους!

ΕΞΩ Η ΤΡΟΪΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ!

ΑΠΟΜΟΝΩΣΤΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ «ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟ» ΚΑΙ «ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟ»!

από το iskra

....Che

Σαν σήμερα το κοράκια του διεθνούς ιμπεριαλισμού φάγανε τον Che, αλλά είναι πάντα μαζί μας, ζει στην καρδιά όλων των ελεύθερων ανθρώπων!

Το σώμα και ο μύθος

Ντοκουμέντο από την ανεύρεση του σώματος του Τσε Γκεβάρα και των συντρόφων του, στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας, 30 χρόνια μετά τη...δολοφονία του.

από http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/

... το αλφαβητάρι του φωτός ...

Το τυπωμένο φως

Λιάνα Κανέλλη

Το βιβλίο, το χαρτί το τυπωμένο, αυτό το παράθυρο στο σκοτάδι, το παίρνεις μαζί σου σα λάφυρο ανεξαρτησίας του νου. Το μυρίζεις, το τσαλακώνεις, το αμφισβητείς, το υπογραμμίζεις, το δανείζεις, το μοιράζεσαι, μπορείς να το διαβάσεις στο φεγγαρόφωτο ή και μ' ένα μικρό κλαράκι αναμμένο σαν ξέψυχη και συνάμα ζωοδότρα φλογίτσα τόση δα. Το βιβλίο σε κάνει αυτό καθαυτό ως αντικείμενο ανθρώπινης επιστήμης και τέχνης, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του, να νιώθεις λεύτερος. Είναι τελειωμένο «προϊόν» συλλογικού μόχθου. Δεν απαιτεί μεσολάβηση τρίτου ως προς τη χρήση. Είναι κόψη σπαθιού τρομερή η τυπογραφία αυτή καθαυτή, αφού μετά το 1.500 μ.Χ. αφαίρεσε το προνόμιο της γνώσης από τα χέρια των ιερατείων, τα ολιγοπώλια των θρόνων και την αλαζονεία των πλουσίων κατόχων δούλων. Εγινε μέσο διάδοσης ιδεών όσο και όπλο σε χέρια ακατάλληλα, απλά πάντα καταφύγιο και ορμητήριο φωτισμένων δημιουργών και χρηστών.

Αυτό το εγχειρίδιο αθανασίας του νου, συλλογικού και ατομικού, το πολλαπλώς ερμηνευτικό εργαλείο και μέσο παραγωγής προόδου στην κοινωνία δεν μπορεί να αντικατασταθεί, αλλά μόνον να αναπαραχθεί ηλεκτρονικά. Οχι γιατί αδυνατεί η τεχνολογία και η απίστευτη εξέλιξή της, συνολικά θετική για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Απλά γιατί κάθε ηλεκτρονικό βιβλίο σε εξαρτά άμεσα από την ενέργεια που απαιτείται όχι ως κόστος ή διαδίκτυο, αλλά ως λειτουργία εξαρτημένη από την επαρκή «φόρτιση» του αντικειμένου, του δικτύου, της μπαταρίας, της πηγής και του δέκτη συνάμα. Σε φέρνει σε πλήρη εξάρτηση και πέραν της όρασης, από τη σχέση φως - σκοτάδι. Αν η ενέργεια είναι στα χέρια των πολιτικών και οικονομικών μονοπωλίων, τότε το βιβλίο το αποκλειστικά ηλεκτρονικό αποκτά διαμεσολαβητή και συρρικνώνει την ελευθερία του χρόνου, του τόπου, του τρόπου χρήσης του. Η ηλεκτρονική μορφή βιβλίου είναι θεμελιώδης αλλαγή του μέσου κι επομένως του μηνύματος.

Σκεφθείτε μόνον πως το φως που απαιτεί η όραση για να διαβάσεις το βιβλίο, ακόμη κι αν δεν μπορείς να πληρώσεις το ηλεκτρικό, το παρέχει δωρεάν ο ήλιος, η φύση. Το φως πέφτει πάνω στις τυπωμένες σελίδες και κανείς δεν εμποδίζει τον ήλιο ν' ανατείλει. Ούτε κάποιος διαφεντεύει κατά τα δοκούντα και συμφέροντα έναστρες και φεγγαρόφωτες νύχτες. Ομως το ηλεκτρονικό βιβλίο εμπεριέχει το φως. Είναι η οθόνη που φωτίζεται ακόμη και στο κατασκόταδο. Το φως αυτό είναι παραγόμενη ενέργεια. Τιμολογημένη από τον κατέχοντα τα μέσα, ή αποθηκευμένη από ακόμη και ηλιακές μπαταρίες. Συσσωρευμένος πλούτος απαιτείται, ανεξαρτήτως περιεχομένου.

Κι εν τέλει ως συσκευή κι εφαρμογή, το ηλεκτρονικό βιβλίο μπορεί να «ακυρωθεί», να καταστεί αδύνατο να διαβαστεί, λόγω «παλαιότητος» του συστήματος αξιοποίησης των ενεργειακών επικοινωνιακών πηγών. Ευθέως αντίθετα από την αναπαραγωγή γραπτού λόγου σε μη ηλεκτρονικά μέσα. Από την πέτρα ως το χαρτί του ΑΤΜ που τυπώνει «απόδειξη».

Οχι δεν έπαθα κρίση ανάλυσης των τεχνολογικών εξελίξεων. Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούν την πολιτική και παιδαγωγική αξία της διαφοράς, οι εραστές μιας επίπλαστης, εύκολης και διευκολυντικής ιδίων και αλλοτρίων συμφερόντων πολιτικής εξομοίωσης του βιβλίου με το ηλεκτρονικό βιβλίο.

Αναρωτιέμαι αν η φυσικά παρεχόμενη συναίνεση στις εξελιγμένες τεχνολογικές δυνατότητες του σύγχρονου πολιτισμού δίνεται μετά λόγου γνώσεως. Οτι η τεχνητή μαζικοποίηση περιορίζει την ελευθερία και δεσμεύει τη σκέψη διαμορφώνοντας επίπλαστες πλειοψηφίες προβάτων που σιτίζονται ομοιόμορφα πριν από τη σφαγή.

Το αλφαβητάρι του φωτός αλλάζει τη γλώσσα χρήσης. Ας είμαστε έτοιμοι σαν τον Προμηθέα ν' αμφισβητήσουμε την εξουσία των «θεών» - θηρίων που προχωρούν με νυχτερινό τιμολόγιο όπισθεν ολοταχώς την παραγωγή πολιτισμού.

Σημ.: την επιμέλεια της εικονογράφησης είχε η Stavrovelonia

Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί

Δυο άρθρα που αποκαλύπτουν το γιατί τα Μεγαλοκάναλα κι οι ιδιοκτήτες τους πονάνε και κλαίνε την τσέπη του δημόσιου κορβανά.

Το μέγα αθλητικό αμάρτημα της ΕΡΤ

 

 

Του ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ fsyrigos@enet.gr

Εναν εισαγγελέα, τέσσερις πολιτικούς και αρκετά μέσα ενημέρωσης κέντρισε η «απερισκεψία» της ΕΡΤ να εξασφαλίσει για λογαριασμό της μερίδιο από το Champions League για τρεις συνεχόμενες τηλεοπτικές σεζόν, αρχής γενομένης από το 2012-13.

Επίσημη δικαιολογία όλων, ότι ενώ η κρίση σαρώνει τα πάντα (και ένα μέρος της ΕΡΤ...), η κρατική τηλεόραση κατασπατάλησε δημόσιο χρήμα για να αγοράσει ένα τηλεοπτικό προϊόν το οποίο θα τη βάλει αγρίως μέσα!

Επί της ουσίας, όμως, όλοι όσοι ευαισθητοποιήθηκαν, παίζουν συνειδητά ή ασυνείδητα το παιχνίδι του Mega, που ήταν ο μοναδικός ανταγωνιστής της ΕΡΤ στη διεκδίκηση των επίζηλων τηλεοπτικών δικαιωμάτων και ηττήθηκε γιατί, σε αντίθεση με τον δημόσιο φορέα, κινήθηκε «με σύνεση και πλήρη προσαρμογή στη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε».

Είναι, άραγε, κακό αυτό που έκανε το Mega; Οχι. Από τη στιγμή που όλα τα έσοδά του προέρχονται από τη διαφήμιση, η οποία έχει καταβαραθρωθεί, έπραξε σωστά και άγια προσφέροντας για το Champions League ένα ποσό ανάλογο των αναμενομένων διαφημιστικών εσόδων του. Το κακό λοιπόν, δεν είναι αυτό, αλλά ότι διά της τεθλασμένης προσπαθεί να αποδώσει μομφή στην ΕΡΤ, γιατί τάχα η τελευταία κινήθηκε εκτός λογικής για να εξασφαλίσει το πολυπόθητο τηλεοπτικό προϊόν.

Συμπέρασμα πρώτον (από τον όλο θόρυβο, αλλά και την επιχειρηματολογία των μέσων-δορυφόρων): το Champions League αναγνωρίζεται ως ένα περιζήτητο προϊόν, το οποίο πολύ ορθώς έσπευσε η ΕΡΤ να εξασφαλίσει για λογαριασμό της. Δεν πήρε λοιπόν κατιμά, δεν ψώνισε από το πανέρι, αλλά από το κορυφαίο ράφι της αθλητικοτηλεοπτικής αγοράς.

Συμπέρασμα δεύτερον και ίσως σημαντικότερο απ' όλα: Η ΕΡΤ δεν κινήθηκε με τη λογική του Mega στην απόκτηση του Champions League, γιατί εκείνη δεν εξαρτάται από τα διαφημιστικά έσοδα, αλλά από την εισφορά των ελλήνων πολιτών, γεγονός που της δημιουργεί αυξημένες υποχρεώσεις απέναντί τους. Γι' αυτό και πολύ σωστά έκρινε ότι έπρεπε να τους προσφέρει το κορυφαίο αυτό τηλεοπτικό προϊόν, σε ανταπόδοση των χρημάτων με τα οποία την ενισχύουν κάθε χρόνο.

Με δύο λόγια, είναι λάθος να αντιμετωπίζει κανείς την ΕΡΤ με το κριτήριο του Mega ή το Mega με τα κριτήρια της ΕΡΤ. Απλώς, κάποια στιγμή μερικά στελέχη χάνουν την ψυχραιμία τους και προκαλούν καταστάσεις πανικού σαν αυτές που βιώσαμε τις τελευταίες μέρες. Στην πιο αθώα περίπτωση, βέβαια, γιατί αν ψάξει κανείς το θέμα σε μεγαλύτερο βάθος, τότε θα διαπιστώσει ότι η κρατική τηλεόραση είναι γενικότερα ιδιαίτερα ενοχλητική για τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία προσπαθούν να πετύχουν την πάσης φύσεως συρρίκνωσή της. Είτε με τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της, είτε με την απόσυρσή της από διαφημιστική αγορά, είτε με τη μείωση του ανταποδοτικού τέλους...

Αυτό που παρατηρήθηκε, πάντως, εξαιτίας του Champions League, δεν έχει κανένα προηγούμενο. Γιατί τα φιλικά προς το Mega μέσα, προκειμένου να αποδείξουν το... έγκλημα της ΕΡΤ, έφτασαν μέχρι του σημείου να φωτογραφίζουν κλειστές οικονομικές προσφορές, τις οποίες αξιολογούσαν κατά το δοκούν! Και επιπλέον δεν δίστασαν να κατασκευάσουν σενάρια σύμφωνα με τα οποία η ΕΡΤ κινήθηκε με τον τρόπο που κινήθηκε, όχι για να υπερασπιστεί δικά της συμφέροντα, αλλά για να προστατέψει άλλον ενδιαφερόμενο φορέα, ο οποίος τάχα διατηρεί επιλεκτικές σχέσεις μαζί της!

ΥΓ.: Αν πράγματι το Mega και οι συν αυτώ ενδιαφέρονταν να μην σπαταλήσει η ΕΡΤ λεφτά του ελληνικού λαού, θα έπρεπε να της γνωστοποιήσουν την οικονομική τους προσφορά, ώστε να προσαρμόσει κατάλληλα τη δική της. Γιατί έτσι κι αλλιώς, με την οικονομική προσφορά που αφήνουν να εννοηθεί ότι έκαναν, δεν είχαν καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Οπότε, ή σήμερα, για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, υπερβάλλουν, ή απλώς πίστευαν ότι θα μπορούσαν να πάρουν «μπιρ παρά» ένα προϊόν που στην τρέχουσα τριετία κυριολεκτικά έχουν χρυσοπληρώσει. Ή μήπως όχι;

Στραπάτσο...

Μεγάλο στραπάτσο , άνευ ιστορικού προηγουμένου , υπέστη χθες το βράδυ ο Μόσιαλος στην ΕΡΤ όπου έγινε εκπομπή με τη συμμετοχή δημοσιογράφων του κρατικού καναλιού και του ραδιοφώνου οι οποίοι τον... πέρασαν γενεές δεκατέσσερις. Μάλιστα ο πρόεδρος των εργαζόμενων κατήγγειλε ευθέως τον Μόσιαλο ότι μεθοδεύει το κλείσιμο της ΕΡΤ σε συνεργασία με τον Αλαφούζο , εξυπηρετώντας τα συμφέροντα ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών , δηλαδή του Σκάι και του μεγάλου αφεντικού του!

"Ώρα Μηδέν" Δ. Ζερβουδάκης, Κ.Κόρου

Ο Ξενοφών και ο εσωτερικός εχθρός

Του Νίκου Αργεάδη

Την άνοιξη του 401 π. Χ. ο τριάντα ενός ετών Αθηναίος Ξενοφών, που διαβιούσε στα περίχωρα της πόλης της Παλλάδος, έλαβε μια άκρως ενδιαφέρουσα πρόσκληση από φίλο του που στρατολογούσε Έλληνες στρατιώτες ως μισθοφόρους για τον Κύρο, αδελφό του Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη. Η πρόσκληση ήταν ασυνήθης αφού Έλληνες και Περσες υπήρξαν εχθροί τα προηγούμενα 90 χρόνια. Το πιο ασύνηθες όμως ήταν ότι ο Ξενοφών δεν ήταν στρατιώτης ούτε είχε στρατιωτική πείρα. Αγρότης ήταν…σε αγρόκτημα όπου μεγάλωνε σκύλους και άλογα, έχοντας κληρονομήσει μία ουκ ευκαταφρόνητη περιουσία από τον Πατέρα του. Επισκέπτονταν ενίοτε στην Αθήνα τον φίλο του Σωκράτη, τον φιλόσοφο για να συζητήσουν και να διαλογιστούν τα της ημέρας. Όμως καθώς τον γοήτευε η περιπέτεια σκέφτηκε την πρόσκληση ως ευκαιρία να συναντήσει τον Κύρο, να μάθει την τέχνη του πολέμου και να γνωρίσει την Περσία. Αφού συμβουλεύτηκε το Μαντείο των Δελφών αποδέχτηκε την πρόταση και ξεκίνησε με 10.000 ‘Ελληνες οπλίτες, τους επιλεγόμενους και Μυρίους, προερχόμενους από όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας για να συμβάλλει στην εκστρατεία του Κύρου εναντίον του αδελφού του.

Όλα εβαιναν καλώς στην αρχή μέχρις ότου οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στην πεδιάδα κοντά στα Κούναξα, όχι μακρυά από την Βαβυλώνα. Εκεί, παρά την νικηφόρα έκβαση της μάχης για τους Έλληνες, ο Κύρος φονεύθηκε και ο στρατός του διαλύθηκε. Ξαφνικά οι Μύριοι βρέθηκαν σε αχανή χώρα, μακρυά από την Πατρίδα τους και εν τω μέσω εχθρικών στρατευμάτων. Σύντομα τους επισκέφτηκαν απεσταλμένοι του Αρταξέρξη οι οποίοι τους διαβεβαίωσαν ότι ο ίδιος δεν είχε τίποτα εναντίον τους και ότι μοναδική του επιθυμία ήταν να αποχωρήσουν από την Περσία όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Μάλιστα, έστειλε τον Τισσαφέρνη για να τους συνοδεύει και να τους προμηθεύει με τα απαραίτητα για την επιστροφή.

Από την αρχή της πορείας οι Έλληνες άρχισαν να αμφιβάλουν για την ειλικρίνια των Περσών. Ο Τισσαφέρνης τους υπέδειξε πορεία δύσκολη και επι πλέον οι προμήθειες ήταν, αν μη τι άλλο, συμβολικές. Έτσι άρχισαν τις φιλονικία, την πανάρχαιη συνήθειά τους, που ακόμα επιβιώνει. Ο διοικητής Κλέαρχος εξέφρασε τις ανησυχίες των Ελλήνων στον Τισσαφέρνη ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι τους κατανοούσε και ζήτησε από τον Κλεαρχο να φέρει όλους τους υπόλοιπους διοικητές των Ελλήνων σε ουδέτερο χώρο οπου θα μπορούσαν να συζητήσουν. Ο Κλέαρχος συμφώνησε και την επομένη εμφανίστηκε με τους υφισταμένους του όπου όμως τους περίμενε η πιο οδυνηρή και τελευταία έκπληξη της ζωης τους: Μεγάλο απόσπασμα Περσών τους συνέλαβε και αποκεφάλισε αυθημερόν. Μόνο ένας διασώθηκε ο οποίος και μετέφερε τα νέα στο Ελληνικό στρατόπεδο. Εκείνο το βραδυ στο παγωμένο Ελληνικό στρατόπεδο ο φόβος είχε κυριέψει τους πάντες, εκτός από τον Ξενοφώντα. Μερικοί φιλονικούσαν ακόμα για το ποιός έφταιγε, άλλοι μέθυσαν μέχρι τελικής πτώσεως.

Το ίδιο βράδυ ο Ξενοφών είδε σε εφιάλτη τον Δία να καίει το Πατρικό του σπίτι. Ξύπνησε καταϊδρωμένος, καθώς η ιδέα ότι ο θάνατος κοιτούσε τους Έλληνες κατάματα πλημμύρισε τις σκέψεις του. Οί Έλληνες όμως συνέχιζαν τις αλληλοκατηγορίες και τις φιλονικίες. Ήταν σε απελπιστική κατάσταση. Το πρόβλημα υπήρχε μόνο μέσα στα μυαλά τους. Πολεμούσαν για το χρήμα αντί για κάποιο σκοπό που τους έδενε σαν Έλληνες, ανίκανοι να διακρίνουν φίλους και εχθρούς. Ήταν χαμένοι. Τα εμπόδια για το σπίτι τους δεν ήταν τα βουνά, ούτε ο εχθρικός στρατός ούτε η αχανής Περσία. Τα εμπόδια ήταν ο συγχισμένος νους τους και η ανικανότητά τους να ορίσουν τον σκοπό τους σαν Έλληνες, στις συνθήκες που βρέθηκαν. Ο Ξενοφών αποφάσισε ότι δεν θα πέθαινε έτσι. Δεν ήταν στρατιωτικός, αλλά φιλόσοφος, και γνώριζε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Γνώριζε ότι αν προσηλώνονταν στους θανάσιμους εχθρούς που καιροφυλακτούσαν θα άλλαζαν την μοίρα τους. Η προσήλωση στην Περσική προδοσία θα τους ένωνε στο θυμό τους για την νέμεση που απαιτούσαν οι δολοφονημένοι σύντροφοί τους. Έπρεπε να σταματήσουν να είναι συγχισμένοι μισθοφόροι και έπρεπε να ξαναγίνουν Έλληνες. Χρειαζόταν καθαρότητα στην σκέψη και σκοπό. Ξύπνησε τους εναπομείνατες διοικητές και τους ανακοίνωσε την στρατηγική του:

Είμαστε σε ολοκληρωτικό πόλεμο, τους ανακοίνωσε. Όλη μας η ενέργεια θα αφιερωθεί σε ένα σκοπό και μόνο: στην νίκη. Ούτε διαπραγματεύσεις, ούτε φιλονικίες ούτε μεμψοιμοιρίες. Θα είμαστε, είπε στους συμπολεμιστές του, εφευρετικοί και θα εμπνευστούμε από τους προγόνους μας στο Μαραθώνα. Θα είμαστε απόλυτα προσηλωμένοι στο μόνο μας σκοπό: Την νίκη. Δεν θα αποχωριστούμε κατ’ ελάχιστον τα όπλα μας, θα είμαστε ευέλικτοι και δεν θα λησμονήσουμε ούτε λεπτό τους πέριξ κινδύνους. Όποιος προτείνει κατευνασμό του εχθρού είναι ηλίθιος, δειλός κι εχθρός μας. Μόνο μία ιδέα θα έχετε στο νού σας: να επιστρέψουμε στην Πατρίδα μας ζωντανοί. Όλοι γνώριζαν ότι ο Ξενοφών είχε δίκιο. Κάθε Περσική απόπειρα να τους δελεάσουν σε παγίδα ήταν πλέον αποτυχημένη. Ξεσηκωμένοι πια για δράση οι Έλληνες εξέλεξαν τον Ξενοφώντα αρχηγό και ξέκινησαν την κάθοδό τους προς την θάλαττα…

Αναγκασμένοι να στηριχθούν στις δυναμεις τους, απέκτησαν αυτοπεποίθηση και, προσηλωμένοι στο σκοπό τους, έμαθαν γρήγορα να προσαρμόζονται στο ανάγλυφο του εδάφους, να αποφεύγουν μάχες σε άγνωστα μέρη και να κινούνται την νύχτα. Τελικά σχεδόν όλοι επέστρεψαν ζωντανοί στην Ελλάδα. 

από factorx

Όταν θα πάρουν φωτιά οι ασπίδες….

Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση, μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ’ τη Δύση πού;

Εδώ; δεν θα ‘χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον

Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο. Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα, για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ…

Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας – ανοίγοντας έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας…

Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες· όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.

Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας.

Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα – δεν αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.

Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.

Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός, ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.

Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.

Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι μαζί τους τα έφαγα.

Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά ‘ναι η ανομία και δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.

Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους.

Ως εδώ!

Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.

Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ’ τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο – τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Χ.2011 stathis@enet.gr

Citypress-gr.blog



«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτωμβρίου του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων**. Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι

  70 χρόνια μετά.

Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)

Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.

Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.

Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.

Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.». 

Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;

«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»

Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»

Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε!* Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.

«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά.

Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ  

από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό

γιατί ανήκω εδώ.

Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως». 

(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου) 

Πάτρα,Οκτώβριος 2010

* «Άντρες σαν τον Άρη Βελουχιώτη είναι ζήτημα αν γεννιέται ένας κάθε εκατό χρόνια» - Π. Κανελλόπουλος, πρώην πρωθυπουργός.

** Τα Σαγέικα ή Σαγαίικα είναι χωριό και έδρα του ομωνύμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Μόβρης του νομού Αχαΐας. Έχουν 1.012 κατοίκους και βρίσκονται νοτιοδυτικά της Πάτρας. Ιδρύθηκαν από τον δικηγόρο Σάγη.

Αδιέξοδο

Αυτός είναι ο πολιτισμός τους...

Γουρούνι, επιτίθεται στον ...Λουκάνικο !

“Η Ελλάδα θα ενωθεί με την Τουρκία”

by  kavvathas

Δύο άκρως διαφωτιστικά κείμενα που βρήκα στο: Ινφογνώμων-Πολιτικά"

Πέμπτη, 6 Οκτωβρίου 2011

“Η Ελλάδα που έχει φτάσει στο χείλος της πτώχευσης θα αποκοπεί από την Ευρώπη και θα ενωθεί με την Τουρκία” υποστηρίζει ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης , παγκοσμίου φήμης Έλληνας Τουρκολόγος .Ο καθηγητής Κιτσίκης παραδίδει μαθήματα ως επισκέπτης καθηγητής στο πανεπιστήμιο Οικονομικών και Μάνατζμεντ του Γκεντίζ δηλώνει πως «ακόμη και ο πιο φανατικός Έλληνας εθνικιστής σκέπτεται αυτήν τη λύση.»

Ο Κιτσίκης που συνεχίζει την ζωή του σε Καναδά και Ελλάδα, ενημερώνει τους Τούρκους και ξένους μαθητές του σχετικά με τις εξελίξεις.

Ο Κιτσίκης ο οποίος με το βιβλίο του ¨Ελληνοτουρκική Αυτοκρατορία¨ είχε προκαλέσει παγκόσμιο αντίκτυπο πριν 15 χρόνια, λέει πως οι τελευταίες εξελίξεις θα τον δικαιώσουν. Εκφράζει την άποψη πως ο μόνος τρόπος σωτηρίας της οικονομίας της Ελλάδας που έχει φτάσει στο χείλος της πτώχευσης είναι να ανοίξει μια εντελώς νέα περίοδο στις σχέσεις της με την Τουρκία.

« Έχω ένα όνειρο 50 ετών, να επανενωθούνε οι δύο κοινότητες που επί 400 χρόνια ζούσαν αδερφικά στην Οθωμανική περίοδο.» λέει ο καθηγητής προσθέτει ότι «τώρα είναι πολύ πιο ισχυρή η πίστη μου για την πραγματοποίηση του ονείρου μου μιας συνομοσπονδίας των δύο κρατών που θα θέσει υπό την ομπρέλα του και τις γύρω χώρες. Την Ελλάδα που θα αποκοπεί από την Ε.Ε. μπορεί να την σώσει μόνο η Τουρκία. Στην Ελλάδα αυτό συζητείται, ακόμη και ο πιο φανατικός Έλληνας εθνικιστής μιλά για ενότητα Οι συνθήκες ετοίμασαν μια υπέροχη αλλαγή. Πλέον η ιστορική μέρα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας από τους Οθωμανούς η 25 Μαρτίου 1821, αξιολογείται περισσότερο ως αρχή κατάρρευσης και όχι ως αρχή ελευθερίας.»

Ο καθηγητής Κιτσίκης τονίζει πως η ένωση θα προσθέσει ισχύ σε Ελλάδα και Τουρκία. Λέει πως νωρίτερα το μεγαλύτερο εμπόδιο σε αυτό ήταν η Ε.Ε., αλλά πως αυτό το εμπόδιο σιγά σιγά αίρεται. Τονίζει πως πλέον οι σχέσεις Ε.Ε. και Ελλάδας πλέον δεν θα είναι όπως παλιά και λέει πως «ο αείμνηστος πρόεδρος της Δημοκρατίας Τουργκούτ Οζάλ με τον οποίο είχα δουλέψει μαζί του για κάποιο διάστημα, στήριζε το όνειρο μου αλλά τότε συνθήκες δεν είχαν ωριμάσει ακόμη. Τώρα είναι ο καιρός. Είμαι έτοιμος να μεσολαβήσω ανάμεσα στις δύο χώρες, να αναλάβω κάθε είδους καθήκοντα.

Αυτό το θέμα σύντομα θα συζητηθεί πολύ περισσότερο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ερχόμαστε αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλο, ενώ υπάρχουν πολλοί λόγοι που μας ενώνουν. Είμαι αισιόδοξος. Η οικονομική κρίση που εμφανίστηκε στην Ευρώπη και επηρεάζει πιο πολύ την Ελλάδα, θα δείτε ότι θα αλλάξει πολλά πράματα».http://www.turkishgreeknews.org/i-ellada-tha-enothei-me-tin-tourkia-7219.html

Ο Άλεξ Ρόντος προτείνει κοινή τουριστική αγορά στο Αιγαίο με την Τουρκία

Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού επί των εξωτερικών θεμάτων, κ. Άλεξ Ρόντος, που τόσα έχουν γραφεί γι’ αυτόν, βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη στο πλαίσιο συνεδρίου και έδωσε συνέντευξη στη εφημερίδα «Χουριέτ» για τα ελληνοτουρκικά θέματα και την ενδεχόμενη εξέλιξή τους.Ο κ. Ρόντος έθεσε ως βάση της ουσιαστικής εξέλιξης των σχέσεων των δύο χωρών την αποστρατικοποίηση και πιστεύει πως το πρώτο βήμα σε αυτό πρέπει να το κάνει η «ισχυρή» Τουρκία. Οι πρώτες λοιπόν προτάσεις που του έρχονται στο μυαλό είναι : «Η Τουρκία να αποσύρει από τον βορά της Κύπρου 30 χιλιάδες στρατιώτες και να καταργήσει το αυτόματο casus belli σε περίπτωση παραβίασης της θαλάσσιας υφαλοκρηπίδας».

Και συνέχισε λέγοντας: «η Τουρκία ως ένα σημείο μπορεί να πει πως δεν επιθυμούμε την Ε.Ε. Κατά τον ίδιο τρόπο και η Ευρώπη μπορεί να πει πως δεν θέλει την Τουρκία. Κατά την γνώμη μου η Τουρκία δεν θέλει να μπει στην Ε.Ε., έχει διαφορετικά σχέδια για το μέλλον της.

Οι Έλληνες ακόμη πιστεύουν πως μπορεί να προέλθει μια απειλή από την Τουρκία. Για αυτό η Τουρκία μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Η Τουρκία μπορεί να έχει και άλλα θέματα. Κατά την γνώμη μου με τα χαρακτηριστικά και το μέγεθος αυτής της περιοχής είναι πολύ φυσικό να σκέπτεται και άλλα θέματα.

Εμείς ο μόνος λόγος για τον οποίο κάθε χρόνο πρέπει να επενδύουμε σημαντικό ποσοστό του εθνικού μας εισοδήματος σε στρατιωτικές δαπάνες είναι η Τουρκία. Η Ελλάδα δαπανά επειδή δαπανά και η Τουρκία σε στρατιωτικές δαπάνες. Όμως ο λόγος ύπαρξης του τουρκικού στρατού δεν είναι η Ελλάδα. Για αυτό δεν περιμένω αμοιβαία βήματα. Αν πρέπει να μιλήσω ανοιχτά εντέλει από τον αφοπλισμό κερδισμένη πραγματικά θα είναι η Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι και ρεαλιστικό και δυνατό να γίνει».

Σε ερώτηση της εφημερίδας αν περιμένει στο εγγύς μέλλον μια στρατιωτική σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο, ειδικότερα λόγω των γεωτρήσεων για φυσικό αέριο, απάντησε «Σίγουρα όχι». Και πρόσθεσε: «οι επιθετικές όμως ανακοινώσεις της Τουρκίας με εξέπληξαν ιδιαίτερα. Αυτές οι ανακοινώσεις πέραν του εκνευρισμού που προκάλεσαν σε κάποιους στην Ελλάδα και αλλού, δεν πιστεύω ότι έφτασαν στον στόχο τους. Πολλοί άνθρωποι εξεπλάγησαν ιδιαίτερα».

Ο δημοσιογράφος παρενέβη: «αργότερα ο Παπανδρέου αναζήτησε τον Ερντογάν και έκανε έκκληση για μετριοπάθεια...».

Και ο κύριος Ρόντος απάντησε: «Είμαι πολύ ικανοποιημένος που ο Παπανδρέου αναζήτησε τον Ερντογάν και βρήκε ένα δρόμο να επέμβει. Πιστεύω πως το Αιγαίο θα μετατραπεί σε μια κοινή τουριστική αγορά. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι θα ανεβαίνουν στα πλοία και θα πηγαίνουν για μια μέρα ή για το Σαββατοκύριακο στην απέναντι πλευρά. Και αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ανόητοι κανονισμοί για την βίζα, θα μπορούσαμε αυτό να το κάνουμε από τώρα».

http://www.newpost.gr/

Τελειώνουν ...!!!

Όταν ένα καθεστώς χτυπάει

ΠΑΙΔΙΑ - ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ - ΓΥΝΑΙΚΕΣ,

τότε απλά, είναι στα τελευταία του....

....το μόνο που τους έμεινε είναι να μας ρίξουν στο ψαχνό με όπλα. Ξέρουν αυτοί, έχουν το DNA.

Ο Ραγκούσης, ο ταξιτζής και ο Νασρεντίν Χότζα

Μια φορά, λοιπόν κι έναν καιρό, δύο αντίδικοι, επήγανε λέει στον Νασρεντίν Χότζα, να τους λύσει μια διαφορά. Αρχίζει ο πρώτος:

-Έτσι κι έτσι έχει η υπόθεση Νασρεντίν, κι ανέπτυξε τα επιχειρήματα του! Σκέφτηκε λίγο ο Νασρεντίν:

-Δίκιο έχεις του λέει!

Περίμενε λίγο Νασρεντίν, του λέει ο δεύτερος:

-Πρέπει να ακούσεις κι εμένα, κι ανέπτυξε κι αυτός με κάθε λεπτομέρεια τις απόψεις του!

Σκέφτηκε ξανά ο Νασρεντίν και λέει και στον δεύτερο:

-Δικιο έχεις.

Λίγο πιο πέρα στεκοταν η γυναίκα του Νασρεντίν που είχε ακούσει όλη τη συζήτηση:

-Για κάτσε ρε άνδρα μου. Ή ο ένας έχει δίκιο ή ο άλλος!

Σκέφτηκε ξανά ο Νασρεντίν και τι της λέει:

-Δίκιο έχεις γυναίκα.

Κάπως έτσι έχει κι η διαφορά, η κόντρα ανάμεσα στο Υπουργείο και στην πολυάριθμη τάξη των ταξιτζήδων! Στη ζωή υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν όλοι δίκιο. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των χιλιάδων ταξιτζήδων όμως, έφερε στην επιφάνεια ένα σημαντικότατο ερώτημα. Και το ερώτημα είναι το εξής:
Η κοινωνία, το κράτος (το υπουργείο), η τοπική Αυτοδιοίκηση, πρέπει να έχει λόγο για το ποιός, για πόσο χρονικό διάστημα, και σε ποιά γεωγραφική περιοχή θα μπορεί να έχει μια άδεια ταξί;

Η απάντηση: Βεβαιότατα πρέπει να έχει λόγο η κοινωνία.

Η ίδια ερώτηση και η ίδια απάντηση ισχύει όχι μόνο για την άδεια ενός ταξί αλλά και για την άδεια λειτουργίας μιας οποιαδήποτε επιχείρησης, από το πιο μικρό περίπτερο, μανάβικο, συνεργείο, φαρμακείο, ιατρείο κλπ μέχρι το πιο μεγάλο εργοστάσιο. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

1) Ας αρχίσουμε από τον ανθρώπινο παράγοντα, τον άνθρωπο που θα πάρει την άδεια του ταξί (του περιπτέρου, του μανάβικου, του συνεργείου, του ιατρείου κλπ). Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι αυτός που θα έχει περισσότερα... λεφτά, που θα την «χτυπήσει» σε μια τυχόν δημοπρασία! Αυτή η λύση θα πρέπει να απορριφθεί μετά βδελυγμίας, είναι μια λύση που αχρηστεύει, και προσβάλει τον ρόλο της κοινωνίας με τον πιο βάναυσο και αποκρουστικό τρόπο. Η λειτουργία μιας επιχείρησης απαιτεί πρώτα απ' όλα γνώση, εμπειρία του αντικειμένου. Την έλλειψη γνώσης και εμπειρίας την πληρώνουμε όλοι μας, δηλαδή δεν είναι ατομική υπόθεση του ταξιτζή (του περιπτερά, του μανάβη, κλπ). Η εμπειρία αυτή είναι όπως στο στράτευμα όλη η διαδρομή ενός αξιωματικού. Κανείς δεν μπορεί να γίνει απ' την μια στιγμή στην άλλη στρατηγός επειδή έχει... λεφτά. Αυτήν την αποκρουστική λύση προτείνουν μερικοί, να γίνει ξαφνικά ένας οποιοσδήποτε, στρατηγός, ακόμη και ο πιο τιποτένιος έχοντας μόνο ένα προσόν, το χρήμα. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι:
Πρέπει να εισαχθεί και να ισχύσει σε όλα τα επαγγέλματα η έννοια της επαγγελματικής ιεραρχίας.
Είναι κάτι που τρέμουν οι κεφαλαιοκράτες. Τελεία και παύλα.

2) Ερχόμαστε τώρα στη δεύτερη βασική παράμετρο. Για πόσο χρονικό διάστημα θα μπορεί κάποιος να είναι κάτοχος μιας άδειας λειτουργίας ενός ταξί (περιπτέρου, μανάβικου κλπ). Η απάντηση εν μέρει βγαίνει από τα προηγούμενα λεχθέντα. Εφ' όσον είπαμε παραπάνω ότι απαιτείται χρόνος για την απόκτηση γνώσης και εμπειρίας του αντικειμένου σημαίνει αυτόματα ότι η άδεια θα δίνεται μετά την απόκτηση αυτής της γνώσης. Και η κοινωνία μπορεί να πει κάλλιστα ότι χρειάζεται για την απόκτηση της γνώσης μια προϋπηρεσία 20-25 ετών. Μόνο όσοι έχουν τέτοια προϋπηρεσία γίνονται στρατηγοί-ταξιτζήδες, μόνο στο όνομα αυτών θα εκδίδει η κοινωνία την άδεια λειτουργίας ταξί (περιπτέρου, μανάβικου κλπ) και κανενός άλλου! Φυσικά η άδεια θα ισχύει μέχρι που να «αποστρατευθούν», μέχρι να βγούνε στην σύνταξη (υποτίθεται ότι μέχρι τότε θα έχουν κάνει απόσβεση του... οχήματος). Από εκεί και πέρα, από τη στιγμή που βγαίνει στη σύνταξη η άδεια του ταξί (του περιπτέρου, του μανάβικου) επιστρέφεται, η άδεια δεν μεταβιβάζεται δεν πωλείται, δεν αγοράζεται. Χηρεύει και ψάχνει για νέο στρατηγό. Ποιος θα είναι; Βλέπε την υπ' αρ. 1 παράγραφο. Τελεία και παύλα.

3) Γεωγραφική και πληθυσμιακή παράμετρος: Στην δεύτερη παράμετρο λάβαμε υπ' όψιν μας τον παράγοντα χρόνο. Και καθώς στη φυσική μάθαμε ότι δεν υπάρχει χρόνος χωρίς χώρο (και αντιστρόφως ) θα έρθουμε τώρα στην τρίτη παράμετρο, το χώρο. Εδώ ο ρόλος του κράτους (με την έννοια του κρατικού μηχανισμού) και της τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθ' ότι κατέχουν τα στατιστικά στοιχεία, είναι καθοριστικός. Τα πληθυσμιακά και γεωγραφικά κριτήρια είναι απαραίτητα. Τελεία και παύλα πάλι.

Και για να έρθουμε στο δια ταύτα, μεταβατική περίοδος 5-10 ετών! Κανένας να μην χάσει την άδεια που κατέχει σήμερα. Σε καμιά περίπτωση να μην επιτραπεί στους κεφαλαιοκράτες να μπουν στην πιάτσα των ταξί.
Εφαρμόζουμε την αρχή της επαγγελματικής ιεραρχίας.
Γράφουμε σε μια λίστα σε έναν κατάλογο κατ' αρχήν όλους τους ταξιτζήδες με το βαθμό τους. Τόσοι στρατηγοί, τόσοι συνταγματάρχες κλπ. Στη θέση του ταξιτζή που θα αποστρατεύεται θα μπαίνει ένας άλλος που θα έχει προϋπηρεσία 20-25 ετών στην οδήγηση (και άλλα κριτήρια, όπως μόρφωση, ξένες γλώσσες, κλπ) και που δεν είναι απαραίτητο μέχρι χθες να είναι κάτοχος αδείας ταξί, θα μπορεί να είναι μόνο οδηγός. Θα περνάει, γιατί όχι, από ένα νέο... ΑΣΕΠ.

ΥΓ: Με το πρόβλημα του ταξί (του περιπτέρου, του μανάβικου κλπ) η «στήλη» έχει ασχοληθεί, προτού καν προκύψει, περίπου εδώ και 30 χρόνια! Επίσης εδώ και 30 χρόνια έχει ασχοληθεί με την φορολογική μεταρρύθμιση (αφορά και τους ταξιτζήδες ) και που στις μέρες μας είναι η μοναδική διέξοδος. Βλέπε :

vostiniotismos.blogspot.com, πρώτα το άρθρο "Η άγνωστη παράμετρος της Οικονομίας" και ύστερα το άρθρο "Το κράτος και το φορολογικό εφ άπαξ"

Βοστινιώτης Παναγιώτης

Οικονομολόγος

Μιλήτου «συνωστισμός»

 

* Οι Αμερικανοί που πολιορκούν το Χρηματιστήριο στη Γουώλ Στρητ είναι κι αυτοί «διεφθαρμένοι τεμπέληδες και χαραμοφάηδες»; τα «έφαγαν κι αυτοί μαζί με τον Ομπάμα»;... * Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό! Απευθύνεται στα οικτρά παλιόσκυλα της πιο ιταμής προπαγάνδας που έχει εξαπολυθεί εναντίον των Ελλήνων πολιτών τα τελευταία χρόνια. * Απευθύνεται στα τρωκτικά που μέσα απ' τα ΜΜΕ υπέσκαψαν το αυτεξούσιο του κράτους, υπονομεύοντας τον αυτοσεβασμό των ανθρώπων. * Απευθύνεται στους κομπλεξικούς με την Ευρώπη και στους λιγούρηδες για το χρυσίον των αφεντικών. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι! * Τους ξέρετε κι εσείς! * Αυτοί που υπερασπίστηκαν το Μνημόνιο και τα Ανδρείκελά του, όπως πιο πριν το Σχέδιο Ανάν, τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς, τον θανατερό χορό του Χρηματιστηρίου, αυτούς που συνεχίζουν να πλουτίζουν εξηγώντας στον λαό πόσο πολύ αξίζει τη φτώχεια του και την ταπείνωσή του. Την υποδούλωσή του...

Οτι ο Πρωθυπουργός (τώρα) της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου ήταν και είναι ευεπίφορος στα κελεύσματα, στις υποδείξεις και στις εντολές των ΗΠΑ, το ξέρουν σ' αυτόν τον τόπο και οι πέτρες

...εξ ου και ο φόβος του Γιωργάκη ότι κάποια μέρα θα τον «πάρουν με (κάποιες απ' αυτές) τις πέτρες»...

Ομως, οι αποκαλύψεις του περιοδικού «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» για τη σχέση του Πρωθυπουργού μας (διότι, έτσι ή αλλοιώς, είναι Πρωθυπουργός μας) προκαλούν ένα σφίξιμο στο στομάχι σε όσους κατοικεί ακόμα κάπου εκεί γύρω η ψυχή τους - όπως έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες για τα πέριξ στο διάφραγμα και λένε ακόμα οι Κινέζοι.

Σύμφωνα λοιπόν με απόρρητα τηλεγραφήματα της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, καθώς και του κ. Ντάνιελ Σπέκχαρτ, Πρέσβη τότε (2009) των ΗΠΑ στην Ελλάδα, προς την Ουάσιγκτων «ο Γεώργιος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός θα επανεξετάσει τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη και τη συμφωνία για τον South Stream».

Οτι επίσης ο «Παπανδρέου θα "απευθυνθεί" (τα εισαγωγικά δικά μου) στην Τουρκία και τη "Μακεδονία" (χωρίς εισαγωγικά στα εν λόγω τηλεγραφήματα)», έχοντας αφήσει στους Αμερικανούς να εννοήσουν ότι «προτίθεται (σ.σ. ο Παπανδρέου) να είναι προσωπικά πιο δραστήριος» σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

Αν αφήσουμε στην άκρη τη διπλωματική γλώσσα (που με τον τρόπο της τ' αληθή λέγει), διαπιστώνουμε ότι οι εκτιμήσεις Σπέκχαρντ επαληθεύτηκαν αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009.

«Ο αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη και ο South Stream πάγωσαν», γράφουν τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», ενώ «στη συνάντηση Παπανδρέου - Πούτιν στη Μόσχα και παρ' ότι υπήρχε προσυμφωνία για την καταβολή βοήθειας απ' τη Ρωσία προς την Ελλάδα ύψους 25 δισ. ευρώ, ο Ελληνας Πρωθυπουργός

αναφέρθηκε μόνο στα θέματα διεθνούς ενδιαφέροντος που, κατά τον κ. Σπέκχαρντ, τον απασχολούν: τις κλιματικές αλλαγές...»

- !!!

Με έναν λόγο ο Πρωθυπουργός μας συζήτησε με τον κ. Πούτιν, όπως οι Αγγλοι όταν δεν έχουν να συζητήσουν για τίποτε άλλο, για τον καιρό!

ΜΚΟ το Ουράνιο Τόξο.

Για αυτά τα 25 δισ. ευρώ που δεν πήρε απ' τους Ρώσους ο Παπανδρέου έσυρε και παγίδευσε τη χώρα στο Μνημόνιο και υπερηφανεύεται σήμερα (ναι, υπερηφανεύεται) ότι μας εξασφάλισε «το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία»!

*****

Τα πράγματα είναι απλά και δεν έχουμε να κάνουμε με καμμιά «θεωρία συνωμοσίας».

Ο Παπανδρέου έκανε ό,τι του έλεγαν και κάνει ό,τι του λένε. Το «περιβάλλον» Χίλαρυ Κλίντον, η Goldman Sachs, η καθ' ημάς Πρεσβεία, η Τρόικα, και ο τελευταίος ϋμπερστουρμφύρερ του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών. Αυτών τις εντολές εκτελεί και πάντως όχι εκείνων που τον ψήφισαν.

....................................

Είναι δυσάρεστο να μη σέβεται κάποιος τον Πρωθυπουργό του, είναι θλιβερό και συχνά επώδυνο να μην μπορεί να τον σεβαστεί

αλλά έχουμε να κάνουμε με έναν Πρωθυπουργό που δεν σέβεται ο ίδιος τη χώρα του.

Οπως δεν τη σεβόταν και ως Υπουργός Εξωτερικών. Διότι πάλι σύμφωνα με τηλεγράφημα (Φ. 1130 πΓ ΔΜ/377/ΑΣ3407) που φέρνουν στο φως τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ο Παπανδρέου όπως και ο κ. Σημίτης γνώριζαν (είχε ενημερωθεί ο Ελληνας πρέσβης στην Ουάσιγκτων) ήδη από το 2003 ότι οι ΗΠΑ επρόκειτο να αναγνωρίσουν τα Σκόπια «υπό την ονομασία Μακεδονία» και, δεν κούνησαν ούτε τα δαχτυλάκι τους...

Τα προβλήματα αλλά και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα υπερβαίνουν τις «κλιματικές αλλαγές» στο Καστελόριζο και τις φθινοπωρινές βροχές στα Σκόπια. Η εξάρθρωση της διοίκησης (του κράτους), η εξουθένωση της κοινωνίας (διά της ανυποληψίας και της πείνας) καθώς και η αποσύνθεση του λαού και του έθνους έχουν στήσει ένα θέατρο, πολύ μεγαλύτερο απ' εκείνο των Συρακουσσών για να παιχθεί μια τραγωδία πολύ χειρότερη απ' εκείνη για την οποίαν οι Αθηναίοι έβαλαν πρόστιμο στον Φρύνιχο - την Αλωση της Μιλήτου...

Και αν οι Αθηναίοι ζημίωσαν τον Φρύνιχο ως υπομνήσαντα οικεία κακά, εμείς, ως φαίνεται, πάμε να τα ζήσουμε εκ νέου...

                                                                             ΣΤΑΘΗΣ Σ. 7.Χ.2011 stathis@enet.gr

Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις

Από τον Αλέκο Αλαβάνο

«Αναπλαισίωση»στη φωτογραφία σημαίνει: αλλάζω την εστίαση ή την προοπτική μιας θέας μέσω αλλαγών στο φακό. Αυτό που φωτογραφίζεται δεν αλλάζει, η αποτύπωση είναι διαφορετική.

Ο όρος από την τεχνολογία πέρασε στις κοινωνικές επιστήμες, ιδιαίτερα στην ψυχοθεραπεία. «Αναπλαισίωση» σημαίνει: αλλάζω το εννοιολογικό ή το συναισθηματικό τρόπο προσέγγισης βιωμένων καταστάσεων . Επιλέγω άλλο πλαίσιο αφήγησης. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν, αλλά το τραύμα μπορεί να γίνει δύναμη, μια κακή σχέση καλή.

Στον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα σήμερα χρησιμοποιούνται συνεχώς ψυχιατρικοί όροι:άγχος, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την«αναπλαισίωση». Με ένα νόημα όμως ακόμα πιο διευρυμένο. Όχι μόνο να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε ανάγνωση των γεγονότων, ώστε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, κάτι που ακούμε συνέχεια, αρκετές φορές ανόητα. Αλλά να αλλάξουμε τα ίδια το γεγονότα. Δεν αλλάζω μόνο την εικόνα που τραβάω από μια σκηνή που εγώ δεν έχω καθόλου τη δύναμη να επηρεάσω, αλλάζω την ίδια τη σκηνή. Δεν αλλάζω τη φωτογραφία, αλλάζω και αυτό που φωτογραφίζεται. Αλλάζω το πλαίσιο.

Όποιος διαθέτει αυτή την ικανότητα σημαίνει ότι διαθέτει και αξιόλογη δύναμη. Άς το υπογραμμίσουμε λοιπόν εξαρχής. Ο λαός της Ελλάδας - περιφρονημένης, εξαθλιωμένης, ετοιμόρροπης- κρατάει την τύχη στα χέρια του,περισσότερο από κάθε στιγμή τις προηγούμενες δεκαετίες. Κι όχι μόνο. Σε μεγάλο βαθμό και την τύχη της ίδιας της Ευρώπης.

Πρώτο, ειρωνεία της ιστορίας: μια χώρα ερείπια, ένας λαός με δύναμη

Ποτέ στην ιστορία της, από την ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν έχει βρεθεί τόσο επίμονα,τόσο συνεχόμενα στο κέντρο του πλανητικού σκηνικού. Οι ανατροπές στην Αίγυπτο,στη Λιβύη, στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη έρχονται και παρέρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα καθημερινά πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, δυο χρόνια τώρα.

Η μοίρα το έφερε ώστε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεσπάει από το 2007να εμπλέξει στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «ρεμαλιού» ή του «ηλίθιου» την Ελλάδα.Δεν είναι η μοίρα, βέβαια.

Ο φακός ευρυγώνιος στην αρχή καλύπτει ένα ολόκληρο πλανήτη με κυρίαρχο ένα εκδικητικό καπιταλισμό με τις υπερφίαλες αγορές του να κατεδαφίζει κάθε εργατική κατάκτηση, αλλά να παγιδεύεται ο ίδιος στην φάκα του. Ο φακός μικραίνει το πλάνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τράπεζες γιγαντιαίες κομπίνες χωρίς κεφάλαια. Εστιάζει κατόπιν στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υφίσταται μια πολιτική ακραίας πόλωσης, του Βορρά σε βάρος του Νότου. Το τελικό ζουμ εντοπίζει τη χώρα εκείνη με την πιο δουλική,παρασιτική, αντιπαραγωγική και διεφθαρμένη άρχουσα τάξη: την Ελλάδα.

Η μπίλια της ρουλέτας σταματάει στo GR. Mε βάση όμως τις καταγγελίες για πλαστή στατιστική μεγέθυνση του ελλείμματος του 2009 ο κρουπιέρης των Βρυξελλών είναι μαφιόζος. Σπρώχνει με το χέρι τη μπίλια από το IRLστο GR.

Η Ελλάδα «αδύναμος κρίκος» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Χώρα υπό την κατοχή διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Με την οικονομία και την κοινωνία της σε ερείπια σαν του ένδοξου παρελθόντος της.

Μια χώρα μπορεί να ηττάται, αλλά να μη χάνει την περηφάνειά της στα μάτια των άλλων. Με τις ανταποκρίσεις του από τη Μικρασία για τη «βουβή πομπή», ο Έρνεστ Χεμινγουέι ανυψώνει τους ξεριζωμένους. Η ήττα ήταν στον ορίζοντα στον εμφύλιο,ο Πολ Ελιάρ όμως από την Πίνδο έστελνε τους ηλεκτρισμένους στίχους του σε όλο τον πλανήτη: «Όρος τραχύ ο Γράμμος, πράο τον κάνουν οι αντάρτες».

Αυτή τη φορά θέλουν τον λαό μας όχι μόνο ηττημένο, αλλά χωρίς αξιοπρέπεια. Το γελοίο κυβερνητικό τσίρκο της επαιτείας περιέρχεται όλες τις ηπείρους κάνοντας τη χώρα αντικείμενο χλευασμού και παράδειγμα προς αποφυγήν.

Θέλουν την κοινωνία απέναντι στο απαίσιο βλέμμα της κόμπρας. Ακίνητη, χωρίς αντίδραση, σε παράλυση. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μας πολιορκούν: «Κι αν αλλάξει κάτι εδώ, το πλαίσιο δεν αλλάζει. Ούτε τα spread,ούτε η Moody’s, ούτε η Μέρκελ». Μοιρολατρεία, για να οδηγήσει στην υποταγή.

Η ειρωνεία, και η εκδίκησή, είναι ότι σε μια στιγμή αδυναμίας, η Ελλάδα – καθώς και άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – διαθέτει εντυπωσιακή και πρωτοφανή δύναμη. Δεν αποτελεί νησίδα παρακμής σε ένα ακμάζοντα παγκόσμιο καπιταλισμό. Είναι ένα νησί σε μια θάλασσα βαθύτατης σήψης. Και κυρίως: έχει αναδειχθεί σε κομβικό σημείο που θα κρίνει διεθνώς προς τα πού θα αρχίσει να γέρνει η πλάστιγγα. Προς τον κόσμο της εργασίας ή προς τους τοκογλύφους;

Σε μια ανάλογη θέση βρέθηκε η πατρίδα μας στον εμφύλιο. Με τη νίκη του Δημοκρατικού Στρατού η Γιάλτα θα αμφισβητούνταν. Με την ήττα του σταθεροποιήθηκε.

Αυτοί που παριστάνουν τις «μεγάλες δυνάμεις» και διατάσσουν την κυβέρνηση «Προσοχή!»,«Ανάπαυση!», «Επίκυψη!», βασανίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ από ερωτήματα πανικού. Κοινός παρανομαστής τους: «Τι θα κάνει ο ελληνικός λαός;». «Τι θα γίνει η Ευρωζώνη μας, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ;». «Τι θα γίνουν οι τράπεζές μας, αν η Ελλάδα ακυρώσει τα ομόλογά της;». «Αν η Ελλάδα κάνει παύση πληρωμών, πώς θα αντιμετωπίσουμε την «contagion» (λέξη S.O.S. ότι βουλιάζουν), τη μετάδοση της επιδημίας παύσης πληρωμών σε άλλες χώρες;».

Δεν είναι η Αθήνα Νέα Υόρκη, Πεκίνο ή Φραγκφούρτη για να καθορίσει την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Μπορεί να είναι όμως – όπως και η Λισαβόνα ή το Δουβλίνο – καταλύτης. Και παράδειγμα.

Η έκβαση στις οικονομικές αντιπαραθέσεις δεν κρίνεται μόνο από μια στατιστική σύγκριση μεγεθών. Η στρατηγική, ο εντοπισμός του αδύναμου σημείου του αντιπάλου, η αξιοποίηση των παρακμιακών του χαρακτηριστικών και των εσωτερικών του αντιθέσεων, η ικανότητα συμμαχιών, η στράτευση του λαού, η έμπνευση και η επινοητικότητα, το ηθικό συνδιαμορφώνουν τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν οι αυτοκρατορίες πάντα ήταν νικητές, τότε δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα: οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα κυβερνούσαν ακόμα από τα Σκόπια μέχρι το Νέο Δελχί.

Οι λαοί στις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτουν μεγάλη διαπραγματευτική δύναμη. Πολλαπλάσια αν την αξιοποιήσουν από κοινού. Εδώ η κυβέρνηση ούτε καν την δοκίμασε. Λειτούργησε ως πράκτορας και όργανο των αγορών. Οδηγεί τον κόσμο της εργασίας σε καταστροφή.

Η δύναμη αυτή πρέπει να αμέσως να χρησιμοποιηθεί. Το 2009 θα είχε και το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Το 2011 παραμένει ακόμα αποτελεσματική. Το 2013 οι αγορές θα έχουν ετοιμάσει την άμυνά τους.

Δεύτερο, το πείραμα του λαού

Δεν είμαστε μοναδικό φαινόμενο. Άγρια μέτρα, εδώ και τέσσερις δεκαετίες έχουν ληφθεί στη Χιλή του Πινοσέτ. Στη Βρετανία της Θάτσερ και του Μπλερ. Στις ΗΠΑ του Ρίγκαν και του Κλίντον. Στην Πολωνία του Βαλέσα.

Αυτό που συμβαίνει όμως στις ευρωπαϊκές περιφερειακές χώρες, ιδιαίτερα στην Ελλάδα,είναι «το» φαινόμενο της εποχής μας. Ένας παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, με την ενσωμάτωση και της Κίνας, επιχειρεί με εργαλείο την «ανταγωνιστικότητα» και το κρατικό χρέος να σπάσει τη σπονδυλική στήλη των εργατικών κατακτήσεων από την εποχή του Σάκο και Βαντσέτι.

Το κεντρικό πείραμα γίνεται εδώ.

Μέσα στο εργαστήριο δοκιμάζεται πώς μια αναπτυγμένη κοινωνία μπορεί να μεταμορφωθεί σε κοινωνία χωρίς συντάξεις, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δουλειά για τους νέους,χωρίς σεβασμό για τους γέρους. Να αλλάξει το επίπεδο της, η πολιτιστική της έκφραση, η δίαιτά της, το «προσδόκιμο ζωής».

«Άνθρωποι και Ποντίκια», έγραφε ο Στάινμπεκ. Τα ποντίκια ναρκώνονται, πονάνε, δεν γνωρίζουνε ότι είναι καταδικασμένα πειραματόζωα. Οι άνθρωποι δυστυχώς το κατανούν.Μια επίγνωση χρήσιμη για τον πειραματιστή. Η αντίδραση με φθόνο ανάμεσα στον άνεργο, το «μπλοκάκι», τον δημόσιο ευνοεί το πείραμα. Η συλλογική δράση το ακυρώνει.

Κατά βάθος όλες οι μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις εξελίσσονται σε πειράματα και από τις δύο πλευρές, πάντα σε συνθήκες ρευστότητας και μετάβασης. Και από τους λαούς. Άλλοτε πετυχαίνουν προσωρινά και αποτυχαίνουν μακροπρόθεσμα. Άλλοτε το αντίστροφο. Άλλοτε πετυχαίνουν και καταδικάζονται ηθικά. Άλλοτε αποτυχαίνουν και τροφοδοτούν τα όνειρα.

Με αυτή την έννοια, ναι, ο κόσμος της εργασίας θα προχωρήσει στο δικό του πείραμα.Θα αντιτάξει στη σημερινή αποικία ένα ελεύθερο τόπο εργασίας, γνώσης, προόδου,κοινού χώρου, πλούτου μοιρασμένου σε όλους, δημοκρατίας, διεθνισμού,αλληλεγγύης.

Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιστρέψει εκεί όπου η κάθε κατάκτηση ήταν έρμαιη και έκθετη,κτισμένη πάνω σε άμμο.

Αγωνιστικές κληρονομιές σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, τους προξενούν φόβο. Πριν αναδειχθεί οικονομικά, η χώρα μας υπήρξε πολιτικά «αδύναμος κρίκος» για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Το κίνημα του άρθρου 16 σαρώνει τη συνταγματική μεταρρύθμιση των τεσσάρων πέμπτων της βουλής. Η καθολική νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη προκαλεί τη διεθνή προσοχή.

Και ένα πείραμα των αγορών και τραπεζών και ένα πείραμα της εργασίας έχουν αβέβαιη έκβαση. Είναι ταξίδια στην ομίχλη. Το δεύτερο όμως είναι που δημιουργεί ασφάλεια και προοπτική. Γιατί, πρώτο, οι εργαζόμενοι είναι το υποκείμενο κι όχι αντικείμενο του πειράματος. Γιατί,δεύτερο, οι εργαζόμενοι και οι κατακτήσεις τους είναι η σταθερά και οι αγορές και οι τοκογλύφοι η μεταβλητή που πρέπει να μηδενισθεί. Γιατί, τρίτο, η κοινωνία είναι ενεργή, οραματική και ενθουσιώσης κι όχι παραιτημένη, εχθρική κι απελπισμένη.

Τρίτο, είναι όμορφος ο αγώνας για τέτοιες πατρίδες

Η Εθνική Κυριαρχία προσδιορίζεται από την εποχή της. Η παγκοσμιότητα απαιτεί λύσεις σε προβλήματα που έχουν διασυνοριακή διάσταση. Διεθνή σώματα, εφόσον όμως σέβονται τη δημοκρατία και την ισοτιμία, μπορούν να δίνουν λύσεις σε θέματα με υπερεθνική διάσταση που παλιότερα ανήκαν στην εξουσία του εθνικού κράτους.

Δεν είναι κάτι τέτοιο το τελεσίγραφο των πολιτικών κατακτητών στο Κοινοβούλιο. Η καθοδήγηση της χώρας από υπαλλήλους που στον μόνο που δίνουν λόγο είναι οι τράπεζες και οι αγορές. Η μετατροπή του Συντάγματος σε χαρτί υγείας μπροστά στα πολεμικά ανακοινωθέντα των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η βίαιη εκποίηση της συλλογικής περιουσίας του λαού.

Η εθνική ανεξαρτησία, όχι με τους όρους του 1821 ή του 1912, αλλά με τους όρους του 2011 και του 2051, καταπατάται με τον χειρότερο τρόπο. Εξευτελίζεται. Δεν υφίσταται.

Μια αποδυναμωμένη Ελλάδα, χωρίς παραγωγή και χωρίς ηθικό, μπορεί να οδηγηθεί σε καταστροφικές καταστάσεις. Η επαφή στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με τις διενέξεις για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες και τη γεωπολιτική αστάθεια μπορεί να ενεργοποιήσουν τις τεκτονικές πλάκες της υφαλοκρηπίδας, των χωρικών υδάτων, των συνόρων, των μειονοτήτων.

Στο θερμοκήπιο της κρίσης βλασταίνουν οι κρατικές συγκρούσεις. Και ο πειρασμός εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσω του εξωτερικού εχθρού.

Αγώνας για την εθνική κυριαρχία τώρα. Ως προϋπόθεση για την αποτροπή κάθε τυχοδιωκτισμού, από έξω κι από μέσα. Και κυρίως ως προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και την ανόρθωση.

Παρά τα «Σένγκεν» και την ελεύθερη διακίνηση, τα σύνορα ανθίστανται στην δήθεν ενωμένη Ευρώπη. Δεν είναι οι μπάρες, τα τείχη, τα ναρκοπέδια. Είναι οι εξαγωγές από τη μια και οι εισαγωγές από την άλλη. Είναι οι τράπεζες από τη μια και οι εργασιακές εφεδρείες από την άλλη. Είναι οι δανειστές από τη μια και οι χρεώστες από την άλλη.

Η μάχη μιας χώρας ενάντια στην πολιτική και οικονομική κατοχή από κυβερνήσεις των«μεγάλων» και οργανισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι συνιστώσα της παγκόσμιας πάλης της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο.

Η αριστερά δεν εγκαταλείπει αυτό το πεδίο στην πατριδοκαπηλεία. Δεν φυγομαχεί.Δεν αισθάνεται ενοχικά. Δεν ψελλίζει. Δίνει τη μάχη της πατρίδας που για αυτήν είναι μια διεθνιστική μάχη.

Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ηχώ των στίχων του Καβάφη: «Έτσι μια ειρωνεία/ θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Ρώμη/ τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν/ σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων».

Δεν είναι εχθρός μας ο γερμανός εργάτης που πέρασε μια δεκαετία παγώματος των μισθών και ζητάει τα έσοδα από τους φόρους του να μη πάνε στην Ελλάδα. Όπως δεν είναι εχθρός μας ο έλληνας άνεργος που πέρασε μια δεκαετία άσκοπη και ζητάει τα έσοδα από τους φόρους του να μη πάνε στον δημόσιο υπάλληλο. Προσπαθούμε να πείσουμε και να ενώσουμε.

Δική μας πατρίδα δεν είναι η στρατιωτική εμπλοκή στο Αφγανιστάν. Σημαία μας δεν είναι αυτή που κυματίζει στον ιστό των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια. Εθνικό μας σύμβολο δεν είναι τα πετρελαιοφόρα των εφοπλιστών που διασχίζουν ωκεανούς με δολάρια.

Δική μας πατρίδα είναι, μέσα στο σύννεφο με τα χημικά, οι πλάκες του Συντάγματος που τις έχει περπατήσει ο Μακρυγιάννης. Πατρίδα μας είναι οι γειτονιές στο Λονδίνο,τη Μελβούρνη, το Μόντρεαλ, εκεί όπου απρόσμενα εξορίζεται το άνθος του τόπου.Πατρίδα μας είναι τα πατρογονικά στα νησιά που ανοικοδόμησαν μάστορες έλληνες,πολωνοί και αλβανοί μαζί. Πατρίδα μας είναι οι «ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα» που ψυχομαχούν μαζί με τους ανθρώπους τους. Πατρίδες μας είναι τα κλιμακοστάσια των εφοριών όπου στενάζει ο λαός μας.

Είναι όμορφος ο αγώνας για τέτοιες πατρίδες.

Τέταρτο, η παύση πληρωμών είναι ηθική, η πληρωμή του χρέους είναι ανήθικη.

Η«χρεοκοπία» ως όρος είναι εφιάλτης. Χρεοκοπημένος γίνεται ο αλκοολικός, ο τζογαδόρος, το απόβρασμα της κοινωνίας. Κι όμως: ο αγγλικός όρος «default» σημαίνει «αθέτηση πληρωμών», δηλαδή πλήγμα στον δανειστή. Οι αλχημιστές διερμηνείς του συστήματος την κάνουν «χρεοκοπία»,δηλαδή καταδίκη του δανειζόμενου.

Χρεοκοπία σημαίνει δικαστικοί κλητήρες, φορτηγά που παίρνουν τα έπιπλα και τη σιφονιέρα της γιαγιάς, ξεπούλημα, τα κορίτσια στο δρόμο για να ζήσει η οικογένεια. Αυτό ακριβώς που γίνεται τώρα. Και θα σταματήσει όταν πούμε: «κάτω τα χέρια!».

Το χρέος είναι πανταχού παρόν σε κάθε καμπή στην παγκόσμια ιστορία. Μεγάλες ηγεμονίες βούλιαξαν και σάπισαν από το βάρος του. Κάθε αφετηρία μιας πορείας απελευθέρωσης ενός δυναστευόμενου λαού είναι δίδυμη με τη ριζοσπαστική απελευθέρωση από το χρέος.

Η απαλλαγή εκατοντάδων αθηναίων από τη δουλεία που είχε προκαλέσει η υποθήκη του σώματος του ίδιου του δανειζόμενου ήταν ένας από τους θεμέλιους λίθους που έθεσε ο Σόλωνας για τη θεμελίωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. «Τίκτει γαρ κόρος ύβριν», έγραφε.

Ο Ροβεσπιέρος στην εισήγησή του για την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη δίνει μια επαναστατική επανανοηματοδότηση στην έννοια του χρέους: «Άρθρο 11, Η απαραίτητη συνδρομή σε αυτόν που στερείται το αναγκαίο αποτελεί χρέος αυτού που διαθέτει το επιπλέον». Η Γερμανία, έτσι, είναι οφειλέτης μας.

Οι λατινοαμερικάνικες δημοκρατίες γεννήθηκαν στις αρχές του 19^ουαιώνα μέσα από την κρίση χρέους και με την αποτίναξή του.

Η παύση πληρωμών δεν είναι απλώς μία επιλογή. Είναι η επιλογή που θα σηματοδοτήσει την αντιστροφή της πορείας, την ανόρθωση.

Η βροχή στην αρχή του καλοκαιριού είναι αρρώστια για τις καλλιέργειες. Το φθινόπωρο είναι ευλογία. Η περικοπή στο μισό του ελληνικού χρέους με πρωτοβουλία της τρόικα συνοδευόμενη από τα μέτρα λιτότητας είναι ασφυξία. Η παύση πληρωμών, με λαϊκή επιβολή, η προτεραιότητα στους κοινωνικούς στόχους είναι οξυγόνο.

Η παύση πληρωμών είναι ρεαλιστική – συμβαίνει συνεχώς στην ιστορία από την αρχαιότητα.

Είναι περπατημένος δρόμος. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ρωσία, η Αυστρία κι άλλες οκτώ χώρες προχώρησαν σε τριάντα αθετήσεις πληρωμών την τελευταία εκατονταετία, μόνο στην Ευρώπη.

Είναι απελευθερωτική. Μόνο απαλλαγμένη από το συντριπτικό βάρος του χρέους μια κοινωνία μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

Είναι σύννομη με βάση την αρχή του διεθνούς Δικαίου για «κατάσταση ανάγκης», που δίνει προτεραιότητα στην κοινωνία κι όχι στους πιστωτές, την έχουν επικαλεσθεί πολλές χώρες, εμπεριέχεται σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ.

Και είναι ηθική για περιπτώσεις όπως τότε οι που αθηναίοι αγρότες πουλιούνταν δούλοι στην Αίγινα για τα χρέη τους, όπως τώρα οι νέοι ψάχνουν αεροπλάνο για την Αυστραλία για τα χρέη της χώρας τους.

Ανήθικη είναι η απαίτηση πληρωμής και οι τιμωρίες.

Αυτό που διακυβεύεται στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης είναι ένα κεντρικό θέμα πολιτισμού. Στον 21^ο αιώνα τι έχει μεγαλύτερη αξία: το δικαίωμα του εργαζόμενου στη ζωή ή η αξίωση του τοκογλύφου για τόκους; Αν η ιστορία εξελίσσεται σε μια κατεύθυνση προόδου, όπως θα ήθελε ο Χέγκελ και ο Μαρξ, τότε είναι μαζί μας.

Πέμπτο, μια τριπλή συμμαχία για την αποχώρηση από το ευρώ.

Η παγκόσμια κρίση έχει παράδοξα Η πιστοληπτική ικανότητα της Αμερικής υποβαθμίζεται, τα ομόλογά της όμως γίνονται περιζήτητα,γιατί τα κεφάλαια τα θεωρούν ασφαλή καταφύγια σε εποχή ύφεσης. Παγκόσμιες δυνάμεις, η Κίνα, Βραζιλία, η Γερμανία θέλουν φθηνό νόμισμα για τις εξαγωγές τους. Η Γερμανία επιβάλλει το ακριβό ευρώ.

Αυτή η ιδιοτυπία του γερμανικού κατεστημένου, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, που σχετίζεται με τις ιστορικές εμπειρίες του, επιβάλλει μια αυτοκτονική πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το νόμισμα δεν είναι ουδέτερο. Είναι όχημα πολιτικών προτεραιοτήτων. Τα Σύμφωνα Σταθερότητας και Ευρώ, διοχετεύουν μέσω του ακριβού ευρώ τη λιτότητα, την ανεργία, την ύφεση, τις τιμωρίες. Τις επιλογές των τραπεζών, όχι των εργαζομένων.

Τα κέρματα του ευρώ έχουν εμφανισιακά ένα πλουραλισμό: στην τσέπη μας συνυπάρχει ο Βενιζέλος, ο Δάντης, ο γερμανικός αετός. Επί της ουσίας απαγορεύουν και αποκλείουν κάθε πολιτική διαφοροποίησηκή, κι ας είναι διαφορετικές οι συνθήκες στο νότο με τον βορρά.

Κι όμως. Οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες το κυνηγούν σα να είναι το χρυσόμαλλο δέρας.Ακόμα κι εδώ, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, και μάλιστα της νεανικής, δεν θέλει να το αποχωρισθεί.

Εκεί που έχουν φθάσει πια τα πράγματα, η άμυνα μιας χώρας απέναντι στις πολιτικές της Ευρωζώνης και η παραμονή στο ευρώ είναι ασυμβίβαστες..

Η αναγκαία σύγκρουση με τα τελεσίγραφα διάλυσης απαιτεί σύγκρουση με όλη τη φιλοσοφία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αυτή εκ των πραγμάτων οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ.

Και χωρίς ευρώ η κυριαρχία τραπεζών και αγορών μπορεί να συνεχισθεί απερίσπαστα, αν η νομισματική αλλαγή δεν αποτελέσει κρίκο σε μια αλυσίδα οικονομικών ανατροπών.Η εκδίωξη από το ευρώ είναι ένα ενδεχόμενο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν οι τράπεζές της γίνουν πιο σταθερές.

Την πιο συμπυκνωμένη, εύστοχη αλλά και σαδιστική τοποθέτηση για το μάταιο μαρτύριο αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες της Ελλάδας έχει κάνει η Μέρκελ με την επαναλαμβανόμενη δήλωσή της: «Η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την ευρώ, γιατί θα διαλυθεί η Ευρωζών».

Δεν είναι απάντηση η επιστροφή στην παλιά δραχμή. Η αριστερά είναι αντίθετη σε κάθε επιστροφή: στο εθνικό νόμισμα των τραπεζιτών, στο διαλυμένο δημόσιο, στους διεφθαρμένους θεσμούς που είχαμε. Δεν είμαστε συνήγοροι του παλιού. Είμαστε αγωνιστές του καινούργιου.

Η αριστερά δεν θέλει την έξοδο ως εθνική αναδίπλωση. Σε πρώτη φάση, βέβαια, θα υπάρξουν μέτρα προστασίας, έλεγχοι κεφαλαίων, διοικητικές ρυθμίσεις.

Σε μια νέα πολιτική ανοίγματος σε όλο τον κόσμο, η σχέση με την Ευρώπη, λόγω γειτνίασης και ιστορίας, θα έχει εξέχοντα ρόλο. Η έξοδος, λοιπόν, είναι μια πρόταση – πρόκληση για μια ευρωπαϊκή συνεργασία άλλου τύπου στηριγμένη στην ισοτιμία, την κοινωνική πρόοδο, την ελευθερία επιλογής. Με χαρακτηριστικά ανάλογα της ALBA, της συμμαχίας κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής στη βάση της κοινωνικής ευημερίας, της αμοιβαίας βοήθειας, της ανταλλαγής προϊόντων. Από πέρυσι εκεί άρχισαν μάλιστα εμπορικές συμφωνίες στη βάση κοινού νομίσματος, του «sucre». Αξίζει αυτή η αντίληψη να εκφρασθεί ακόμα και στο όνομα ενός νομίσματος.

Μια ιρανική παροιμία λέει, ότι ένας δρόμος υπάρχει μόνο για τους μονόφθαλμους.

Μια τριπλή συμμαχία μπορεί να δημιουργηθεί. Από εκείνους που υποστήριζαν την έξοδο,αμέσως μετά τη συγκρότηση της ΟΝΕ. Από όσους συνειδητοποιούν σήμερα ότι η απειθαρχία στις εντολές της Ευρωζώνης οδηγεί αναγκαστικά σε αυτό το σημείο.Ακόμα κι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτό που «πονάει» τις Βρυξέλλες και δίνει στην Ελλάδα διαπραγματευτική ισχύ, είναι η θέση για έξοδο από το ευρώ. 

Έκτο, η ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.

Δεν είναι το όνομα που μας δίνει μόνο την ταυτότητα. Καθημερινές επαναλαμβανόμενες τελετουργίες έχουν την ίδια βαρύτητα. Ο κυριακάτικος εκκλησιασμός για ένα χριστιανό. Η βδομαδιάτικη `συνεδρίαση για ένα αριστερό.

Το ευρώ λειτουργεί ως ταυτότητα. Σημαίνει ότι «εδώ δεν είναι Βαλκάνια». Είναι κάρτα ελευθέρας από τη στιγμή που φτάνεις στο αεροδρόμιο του Παρισιού ή του Βερολίνου. Είναι V.I.P.

Η ταυτότητα, η αίσθηση του ανήκειν είναι ένα σημαντικό αγαθό. Αξίζει το τίμημα και μιας πτώσης στο βιοτικό σου επίπεδο. Ακόμα και μεγάλης.

Οι ίδιοι άνθρωποι ταυτόχρονα συνειδητοποιούν ότι η χώρα τους γεωγραφικά, με τη συμβολική έννοια, ανήκει στην Αφρική, όταν δημοσιεύονται οι στατιστικές με τους δείκτες για την παραγωγικότητα ή τη διαφθορά.

Στα μυθιστορήματα του Γρηγόριου Ξενόπουλου η μικρανηψιά από την επαρχία γίνονταν υπηρέτρια στην Αθήνα, κι όμως θεωρούσε τον εαυτό της πιστό μέλος της οικογένειας. Όπως οι οικόσιτοι μαύροι σκλάβοι τον καιρό του αμερικάνικου εμφυλίου στο «Όσα παίρνει ο άνεμος».

Με την διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας οι πρώην πολίτες της αντιμετώπισαν μια κρίση ταυτότητας. Εσύ, ο πολίτης της δοξασμένης Αυτοκρατορίας, τι είσαι τώρα; Πολίτης ενός μικρού επαρχιακού ευρωπαϊκού κράτους, της Τσεχοσλοβακίας ή της Ουγγαρίας;

Όσους σχεδόν αιώνες χρειάσθηκε η μοναρχία αυτή να διαλυθεί, ενδεχομένως τόσα χρόνια χρειάζεται η Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Ευρώπης. Ποιοί είμαστε εμείς;Εμείς, οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε τώρα υπήκοοι μιας βαλκανικής Ελλάδας, στις ατέλειωτες ουρές «εκτός Σένγκεν» των αεροδρομίων, να μετράμε στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος του αεροδρομίου τα λίγα κέρματα ευρώ που πήραμε με τα εθνικά μας χαρτονομίσματα;

Ξεχνάμε ότι για να μπει το ευρώ στην τσέπη μας, και σήμερα περνάμε από ανταλλακτήριο.Το ανταλλάσουμε με τη σύνταξη του παππού, τα δωρεάν βιβλία στα σχολεία, το ΚΕΘΕΑ που πήγαινε ο παλιός συμμαθητής μας.

Την ταυτότητά μας δεν την καθορίζουν τελικά τα ψέματα. Αλλά τα επίπεδα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της Παιδείας, της Υγείας, του Πολιτισμού.

Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός ευρώ τα πήγαν καλύτερα. Η Σουηδία με την κορώνα είναι πια πιο ευρωπαϊκή από το Βέλγιο. Η Πολωνία με το ζλοτι από τη Σλοβακία.

Είμαστε Έλληνες. Είμαστε Ευρωπαίοι σε γραμμή μάχης. Και είμαστε περήφανοι και για τα δύο.

Όποια περιφερειακή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνει την τομή, δεν πρόκειται να μείνει μόνη. Σύμμαχοί του λαού της δεν είναι ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Μπαρόζο, ούτε ο Τρισέ. Είναι δυνάστες. Η ίδια μπορεί να γίνει εστία ελπίδας, προσδοκίας,έμπνευσης, ενθουσιασμού. Και να αποκτήσει γνήσιους και ειλικρινείς συμμάχους.Τα εργατικά κινήματα άλλων χωρών. Οι ριζοσπάστες διανοούμενοι. Οι φοιτητές. Οι ακτιβιστές. Όλοι αυτοί που συνεγείρονται από την ελευθερία, την ισότητα, το καινούργιο.

Τον απελευθερωτικό άνεμο δεν τον σταματούν τα σύνορα. Η πλατεία del Sol πέρασε από την Μαδρίτη στην Αθήνα,στη Θεσσαλονίκη, στο Παρίσι, στο Οπόρτο.

Αυτή είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα που αξίζει στην ελληνική νεολαία. Όχι να τη θεωρούν φταίχτη οι Γερμανοί, εχθρό οι Φιλανδοί, αχαΐρευτη οι Ολλανδοί, κομπλεξική οι Γάλλοι. Αλλά να έρχεται από μια χώρα που στέλνει SMS μιας ευρωπαϊκής άνοιξης σε όλες τις γωνιές της ηπείρου.Που την προστρέχουν διεθνείς ταξιαρχίες της ελευθερίας

Τότε θα έχουμε μια γνήσια ευρωπαϊκή ταυτότητα, άξια της παρακαταθήκης του Ουγκό, του Ζολά, του Τολστόι, του Σο, του Μπρεχτ.Τότε θα συνεγείρουμε τις δυνάμεις μιας άλλης Ευρώπης σε ένα πυρετό ελπίδας. 

Έβδομο, να ξαναμιλήσουμε για τον σοσιαλισμό.

Οι ρυθμίσεις που επιβάλλονται από την τρόικα για να θεραπεύσουν παθολογικές καταστάσεις, τις επιδεινώνουν. Μείωση των δαπανών του δημοσίου για να ελαφρυνθεί το χρέος, κι αυτό αυξάνεται. Αύξηση των φορολογικών συντελεστών για να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου κι αυτά μειώνονται. Μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, κι οι πιο πρωτοποριακές του εκφράσεις, όπως η αποασυλοποίηση,διαλύονται από την έλλειψη πόρων.

Αυτό που κατάφερε ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός είναι να ρίξει τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, λιτότητας, φορολογικής αγριότητας, αποσάθρωσης.

Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν το πιο βαρύ πλήγμα στη σύγχρονη ιστορία μας. Το παρεπόμενό της όμως, οι στρατιές των προσφύγων σήμαιναν τα εργατικά χέρια για να περάσει η Ελλάδα στην αστική εκβιομηχάνιση. Η σημερινή κρίση δεν έχει συνέχεια. Είναι τέλμα.

Η χώρα είναι καταδικασμένη ισόβια δεσμά. Ισόβια δεσμά για την τρίτη ηλικία, που η βάναυση ανατροπή υπολογισμών χρόνων για την πιο ήρεμη φάση της ζωής τους συνοδεύεται από την πίκρα για την τύχη των απογόνων. Ισόβια για τη νέα γενιά,γιατί η προωθητική ώθηση των ΄30 ή ΄40 δεν θα υπάρξει, σφραγίζοντας όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Χρειάζεται ένας εργατικός – κοινωνικός συναγερμός στη χώρα μας για να πάρουμε τον δρόμο της ελευθερίας. Για να φύγει η κυβέρνηση,η τρόικα, το ΔΝΤ, η ΕΕ.

Σε καταστάσεις όπου κάποιες πρωτοπορίες αγωνίζονται για ένα κοινωνικό ή εθνικό ξεσηκωμό, θεωρείται ότι το σύνθημα «αντί», «να φύγουν» δίνει τη δυνατότητα για μια λαϊκή πανστρατιά. Αν πεις «και μετά τι», τις ανατροπές που πρέπει να γίνουν μετά, στενεύεις και αποδυναμώνεις το μέτωπο. Μερικές φορές έχει δουλέψει αυτή η αντίληψη. Άλλες αποδεικνύεται όλεθρος, όπως ίσως στην Εθνική Αντίσταση.

Σήμερα,στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι σαφή. Η δυσκολία να διαμορφωθεί ένα στρατευμένο μέτωπο πηγάζει όχι από τη στενότητα της εναλλακτικής λύσης, αλλά από την ανυπαρξία της. Ο μόνος τρόπος για να κτίσεις ένα μέτωπο είναι να μιλήσεις για το «μετά», για το «τι», για το «ποιός» με ειλικρίνεια, ευθύνη και τόλμη. Σε τέτοιες συνθήκες το «στενό» γίνεται «πλατύ».

Αλλιώς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας θα περιφέρεται ένας ασήμαντος αντιμνημονιακός λόγος.Μια «Όπερα της Πεντάρας» με κάθε καρυδιάς καρύδι: τον αντιμνημονιακό Σαμαρά,ολίγον Καρατζαφέρη, τηλεοπτικούς κλόουν, μητροπολίτες, πρώην πρασινοφρουρούς, γραφειοκράτες και φαρισαίους, μέσα στην οποία θα χάνεται η χορωδία γνήσιων δυνάμεων από την αριστερό και τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

Στην ημερήσια διάταξη, και εκ των πραγμάτων και λόγω της ανάγκης της κοινωνίας να πεισθεί για το άλλο, έρχεται ένα προωθημένο πρόγραμμα ρήξεων με την καπιταλιστική πραγματικότητα της Ελλάδας. Δημόσιες τράπεζες. Εθνικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Σχεδιασμός. Δημοκρατικό κράτος. Νομισματική,συναλλαγματική και εμπορική πολιτική ανάπτυξης. Δημόσια παιδεία.

Κι όχι μόνο σε οικονομικό – τεχνικό επίπεδο. Αλλά καθολικά. Δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς τα στερεότυπα ατομισμού ριζωμένα στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας να αποδομηθούν. Χωρίς να ηττηθεί «ο καπιταλισμός μέσα μας». Χωρίς νέες μορφές συλλογικότητας, μπριγάδες της εποχής του διαδικτύου.Χωρίς την αναγέννηση της ατομικής ευθύνης. Χωρίς ένα πολιτιστικό αντάρτικο.

Στο έργο του KenLoach “O άνεμος σείει τη σίκαλη», για την ιρλανδική επανάσταση του 1920 ενάντια στην αγγλική κατοχή, ο ηγέτης της O’Connoly λέει: «αν φύγουν οι Εγγλέζοι και δεν έρθει σοσιαλισμός, οι Εγγλέζοι αμέσως θα επιστρέψουν».

Ας ξαναμιλήσουμε λοιπόν ήρεμα με τον κόσμο για τον σοσιαλισμό. 

Όγδοο, κίνδυνοι και δύναμη της δημοκρατίας

Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε εποχή της Ευρώπης των δύο συστημάτων, ήταν από μια άποψη το επίσημο κλείσιμο του εμφύλιου πολέμου. Η Ελλάδα «κλείδωνε» στον καπιταλισμό. Με όρους που προβλήθηκαν ως αξιοπρεπείς. Ως αβασίλευτη κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ως ισότιμο θεσμικά μέλος μιας κοινότητας εθνών. Ως μέλος μιας χριστιανικής οικογένειας, που οι συγγενείς της πόλης συνδράμουν αυτούς που μόλις φτάσαν από το χωριό, και με το πορτοφόλι τους και με το τουφέκι τους να μη τους πάρουν οι γείτονες τα αμπέλια.

Στην πορεία παρακολουθήσαμε τη διάψευση. Με τεράστια ταχύτητα. Τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης ήταν λοφάκια με άμμο που σαρώθηκαν από την πλημμυρίδα των κοινοτικών εξαγωγών. Η διακυβέρνηση ασκείται από ξένους. Η Ελλάδα είναι σε σωφρονιστήριο:απειλές, νουθεσίες, ποινές, κακοποίηση.

Σκελετωμένα μαύρα κοράκια επιστρέφουν από το απωθημένο παρελθόν μας. Οι Γλικξμπουργκ όχι.Όμως η Αυτού Μεγαλειότης ο Εμίρης του Κατάρ βάζει χέρι στο Ελληνικό. Ο πρίγκηψ Σουλτάν Μπιν Νάσερ Εντίν Φαρχάν Αλ Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας στον Παναθηναϊκό.

Διαμοιράζουν τα ιμάτια της Ελλάδας και επί τον ιματισμόν της βάλλουν κλήρον.

Η Ελληνική Δημοκρατία κακοποιείται και εξευτελίζεται.

Οι σταθερές για μια αστική ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική νομιμότητα μέσα σε αυτόν τον υπερεθνικό καπιταλιστικό οργανισμό είναι φαντασιώσεις. Ό,τι επιβιώσει από τη θύελλα θα είναι κυρίως με τις δικές μας δυνάμεις ή την αλληλεγγύη από έξω.

Ενδεχόμενα που θεωρούνταν αποκλεισμένα λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΕ είναι πάλι ανοικτά.Η αναστολή άρθρων του Συντάγματος για τις δημοκρατικές ελευθερίες. Οι σωτήρες. Η εκτροπή.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση με την οικονομική της πολιτική δεν καταδικάζει μόνο το Νότο στη φτώχεια. Η Ευρώπη ανεπαίσθητα οδηγείται σε μια νέα, μεσοπολεμικού τύπου, εποχή κοινωνικής διάλυσης και πραξικοπημάτων.

Ο τρόπος που η κυβέρνηση αντιμετώπισε την πλατεία Συντάγματος τη μέρα που ψηφίζονταν το μεσοπρόθεσμο μας δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα ετοιμόρροπο καθεστώς φόβου. Φόβος για τις συνέπειες των πράξεών τους. Φόβος για τις δίκες που πρέπει να γίνουν. Φόβος για τον ιστορικό.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου διεκδικεί μόνη της μια θέση δίπλα στις κυβερνήσεις Γούναρη και Τσολάκογλου.

Η πάλη ενάντια στον αυταρχισμό και στις απόπειρες εκτροπής αποτελεί κεντρικό στοιχείο στις προσπάθειές μας.

Αυτό που διώκουν, τη δημοκρατία, είναι δύναμη σωτηρίας και κάθαρσης.

Η απήχησή της φάνηκε στις πλατείες, στους εκατοντάδες χιλιάδες που συγκλόνισαν όλους μας. Οι εμπρησμοί τους στις πλατείες δεν θα την κάμψουν.

Το Σύνταγμα μαζί με τους πεισματικούς αγώνες ενός τμήματος του κόσμου της εργασίας έσωσε την τιμή μας.

Η δημοκρατία παίρνει πια μια κεντρική θέση σε μια εναλλακτική λύση για ένα λαό που είδε τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, ωθείται ό ίδιος στη διαφθορά και στην ατομική σωτηρία σε βάρος του αδελφού του που πνίγεται, είναι αμέτοχος στα γινόμενα, χάνει κι αυτό το δικαίωμα της ψήφου.

Διαφάνεια.Απολογισμός. Λαϊκή αξιολόγηση. Δημοψηφίσματα. Συνελεύσεις στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές. Συντακτική Συνέλευση. Κεντρικά στοιχεία σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για τη χώρα, που μπορεί να το κερδίσει μόνο η μαζική δράση.

Η δημοκρατία είναι ο μόνος δρόμος για να γίνει κάτι καλό στον τόπο μας.

  

Ένατο, Αριστερά: μια παρουσία σε ζήτηση

Κρίση και Αριστερά πάντοτε συναντώνται. Η πρώτη είναι η αέναη μήτρα της δεύτερης.

Η συνάντηση αυτή έχει συμβεί συχνά στη χώρα μας, με διαφορετικούς κάθε φορά όρους. Στη γερμανική κατοχή, μια τσακισμένη αριστερά με ελάχιστες δυνάμεις,συλλαμβάνει το πνεύμα των καιρών, μέσα σε μήνες αναδείχνεται σε ηγεμονική εθνική δύναμη. Στον εμφύλιο, πολύ πιο ισχυρή, ένοπλη μάλιστα, ηττάται. Πριν τη χούντα με αξιόλογη εκλογική παρουσία δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου του ποταμού. Στη χούντα, μέσα από την παρανομία,κερδίζει την καρδιά της νεολαίας. Στην μεταπολίτευση περιθωριοποιείται από τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα η συνάντηση αυτή χαρακτηρίζεται όχι από επιτεύγματα. Από προβλήματα:

Η πολυδιάσπαση. Σημαντικός παράγοντας. Όχι όμως ο μόνος.

Η αδυναμία της αριστεράς να ενωθεί με ορμητικές κοινωνικές δυνάμεις της εποχής του Facebook. Η συνάντηση με τη νέα γενιά στο άρθρο 16 κι ακόμα περισσότερο τον Δεκέμβρη μένει χωρίς συνέχεια. Στην πλατεία Συντάγματος ήταν ένας εφιάλτης: η λαοθάλασσα να προκαλεί τρόμο.

Ο δισταγμός της μπροστά στην ανατροπή.

Η ενσωμάτωσή της στο σύστημα με τους πιο ποικίλους τρόπους. Την κοινή αντιπαλότητα στο αυθόρμητο. Τα ίδια γαλόνια. Την συναλλαγή με τα μέσα ενημέρωσης. Την πεισματική παραμονή σε μια βουλή της ντροπής. Την εκλογική λογική. Το «να κυριαρχήσουμε στην αριστερά», αντί το «να κυριαρχήσει η αριστερά».

Και κυρίως: Η απώλεια της εμπιστοσύνης. Η έλλειψη μιας σχέσης με «αγάπη χωρίς προϋποθέσεις» κάθε δημιουργικής περιόδου. Μια ηθική απαξίωση που δεν την προκάλεσε ο αντίπαλος.

Κι όμως η αριστερά υπάρχει, με φανταστικές μάλιστα δυνατότητες. Υπάρχει με ένα τρόπο που δεν υφίστατο ούτε στη δεκαετία του ’80 ούτε του ΄90. Υπάρχει όχι ως παρουσία, αλλά ως επίκληση της παρουσίας, ως δραματική αναζήτηση από την εργατική τάξη μέχρι τα μεσαία στρώματα.

Η κρίση είναι η μήτρα που περιμένει τον σπόρο. Η καθολική κατάρρευση αξιών του συστήματος ευκαιρία απελευθέρωσης της αριστεράς από τους κώδικές του που την έχουν εμποτίσει.

Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, σε ένα αναστοχασμό, που επιβάλλει η διάσωση του λαού και της χώρας. Χωρίς χρονοτριβή. Σήμερα.

Οι συνεννοήσεις των οργανώσεων της ιστορικής αριστεράς μπορούν να βοηθήσουν. Δεν αρκούν.

Η αριστερά μπορεί να αναγεννηθεί μόνο ως λαϊκή δύναμη. Και να λειτουργήσει όχι μόνη, παρά μόνο μέσα σε ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο, ένα ΕΑΜ της εποχής μας, με σαφείς θέσεις.

Μια συνάντηση δυνάμεων της αριστεράς. Ένα μαχητικό πρόγραμμα με την παύση πληρωμών,την έξοδο από το ευρώ, τις εθνικοποιήσεις, τον σχεδιασμό, τη δημοκρατία. Ένα μετωπικό άνοιγμα. Κινήσεις σε όλη την Ελλάδα. Λαϊκές κάλπες παντού για τη στήριξη μιας πορείας ρήξης και αναγέννησης.Εκλογή μιας συλλογικής ηγεσίας – κανένα λόγο δεν έχει μια αριστερά με αντιεξουσιαστική θεώρηση να συνεχίσει να φοράει το μοντελάκι του αρχηγού που επιβάλλουν οι ιεραρχικοί κανονισμοί του συστήματος. Ηγεσία δική μας είναι οι ιδέες, οι αξίες, το κάλεσμα της ιστορίας και το όραμα για μια κοινωνία αδελφοσύνης.

Σε αυτή το εγχείρημα μπορούμε να ξανακερδίσουμε και την πιο δύσκολη μάχη. Τη μάχη της εμπιστοσύνης.