Από τον Δημήτρη Τρικεριώτη
Το κλιπ είναι από τη συνέντευξη του οικονομολόγου Νούριελ Ρουμπίνι που παραχώρησε πριν μία εβδομάδα στην Wall Street Journal (WSJ) και στην οποία προειδοποιεί για τον κίνδυνο παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης.
WSJ: Περιγράψατε τη ζοφερή εικόνα ότι ενδεχομένως η οικονομική ανάπτυξη να παραμένει κάτω από το αναμενόμενο και με αυξημένο τον κίνδυνο μιας νέας ύφεσης στο κοντινό μέλλον. Αυτό ακούγεται φοβερό. Τι μπορούν να κάνουν η κυβέρνηση και οι επιχειρήσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας; Ή απλά πρέπει να καθίσουν και να περιμένουν μέχρι το τέλος;
WSJ: Ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση διότι αυτό που είπατε ήταν σημαντικό, μου φάνηκε πολύ σημαντικό. Είπατε ότι οι αγορές τελικά δεν λειτουργούν και ότι ο Καρλ Μαρξ είχε δίκιο ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να αυτοκαταστραφεί. Πιστεύετε ότι τώρα είμαστε σε κείνο το σημείο, όπου ο καπιταλισμός αυτοκαταστρέφεται;
Ρουμπίνι: Δεν είμαστε ακόμη εκεί αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα να είναι το δεύτερο στάδιο του τι συνέβη στην παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Είχαμε μια σοβαρή οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και μετά καθυστερήσαμε. Με ένα τέτοιο υπερβολικό χρέος στα νοικοκυριά, τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις, δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με ρευστότητα. Σε κάποια φάση όταν υπάρξει τόσο πολύ χρέος, για να το αντιμετωπίσεις, είτε επιλέγεις την ανάπτυξη – αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει επαρκής οικονομική ανάπτυξη, είναι αναιμική – είτε επιλέγεις την αποταμίευση και την εξοικονόμηση – αλλά αν όλοι ξοδεύουν λιγότερα και αποταμιεύουν περισσότερα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα συμβαίνει το κεϋνσιανό παράδοξο της αποταμίευσης όπου όλοι αποταμιεύουν περισσότερο, υπάρχει μικρότερη ζήτηση, υπαναχωρείς στην ύφεση και αυτή η αναλογία μεγαλώνει – είτε επιλέγεις τον πληθωρισμό – αλλά αυτή η λύση προκαλεί πολλές παράπλευρες απώλειες. Έτσι αν δεν μπορείς να επιλέξεις την ανάπτυξη, την αποταμίευση ή τον πληθωρισμό για ν’ αντιμετωπίσεις το πρόβλημα ενός υπερβολικού χρέους, τότε χρειάζεσαι αναδιάρθρωση και μείωση αυτού του χρέους, για τα νοικοκυριά, για τις κυβερνήσεις για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, για τα ιδρύματα των επενδυτικών κεφαλαίων υψηλού κινδύνου. Και δεν κάνουμε τίποτε για αυτό. Αντίθετα δημιουργούμε ζόμπι νοικοκυριά, ζόμπι τράπεζες και ζόμπι κυβερνήσεις και έτσι οδηγούμαστε στην οικονομική ύφεση.
Ρουμπίνι: Δεν είμαστε ακόμη εκεί αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα να είναι το δεύτερο στάδιο του τι συνέβη στην παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Είχαμε μια σοβαρή οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και μετά καθυστερήσαμε. Με ένα τέτοιο υπερβολικό χρέος στα νοικοκυριά, τις τράπεζες, τις κυβερνήσεις, δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα με ρευστότητα. Σε κάποια φάση όταν υπάρξει τόσο πολύ χρέος, για να το αντιμετωπίσεις, είτε επιλέγεις την ανάπτυξη – αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει επαρκής οικονομική ανάπτυξη, είναι αναιμική – είτε επιλέγεις την αποταμίευση και την εξοικονόμηση – αλλά αν όλοι ξοδεύουν λιγότερα και αποταμιεύουν περισσότερα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα συμβαίνει το κεϋνσιανό παράδοξο της αποταμίευσης όπου όλοι αποταμιεύουν περισσότερο, υπάρχει μικρότερη ζήτηση, υπαναχωρείς στην ύφεση και αυτή η αναλογία μεγαλώνει – είτε επιλέγεις τον πληθωρισμό – αλλά αυτή η λύση προκαλεί πολλές παράπλευρες απώλειες. Έτσι αν δεν μπορείς να επιλέξεις την ανάπτυξη, την αποταμίευση ή τον πληθωρισμό για ν’ αντιμετωπίσεις το πρόβλημα ενός υπερβολικού χρέους, τότε χρειάζεσαι αναδιάρθρωση και μείωση αυτού του χρέους, για τα νοικοκυριά, για τις κυβερνήσεις για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, για τα ιδρύματα των επενδυτικών κεφαλαίων υψηλού κινδύνου. Και δεν κάνουμε τίποτε για αυτό. Αντίθετα δημιουργούμε ζόμπι νοικοκυριά, ζόμπι τράπεζες και ζόμπι κυβερνήσεις και έτσι οδηγούμαστε στην οικονομική ύφεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου