Τα νέα μοντέλα (της ζωής μας)

18/08/2011 in Ιστορίες απ' την Mordor

Γιατί δεν γράφετε πια γι’ αυτοκίνητα, ρωτάνε και οι αναγνώστες του ιστολογίου και, μετά από κοντά μισό αιώνα, οφείλω μία απάντηση. Οι πολύ παλιοί ίσως θυμούνται την αρχή. Πως ξεκίνησα από την “Μεσημβρινή” της Ελένης Βλάχου, το Οτο Εξπρες και, από το 1970 μέχρι το 2006 ή 07 (δεν θέλω να θυμάμαι) τους 4Τ. Εκείνα τα χρόνια τα αυτοκίνητα ήταν λίγα και ακριβά. Τα είχαν μόνο οι ισχυροί του χρήματος και οι επαγγελματίες. Ο απλός άνθρωπος ούτε να τα ονειρευτεί δεν μπορούσε πολύ περισσότερο να τ’ αποκτήσει. Να λοιπόν ένας νέος δημοσιογράφος που έβλεπε τι γίνεται στις άλλες χώρες και, σαν ιεραπόστολος, ήθελε να μεταφέρει το πνεύμα στη χώρα του. Δεκάδες μικρά εργοστάσια και βιοτεχνίες στην Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία και αλλού έφτιαχναν τα πάντα, από πλαίσια μέχρι κινητήρες και από αναρτήσεις μέχρι ολόκληρα αυτοκίνητα αγώνων για τις πολλές κατηγορίες που υπήρχαν -και ακόμα υπάρχουν. Η επιθυμία του να δει να γίνεται “κάτι και στην Ελλάδα” ήταν τόσο ισχυρή που τον τύφλωνε και δεν επέτρεπε να δει πως τον αντιμετώπιζε το κομπραδόρικο κατεστημένο. “Έλα με τον Κωστάκη”, έλεγαν οι διακεκριμένοι λωποδύτες της αγοράς, “τι θέλει να παραστήσει; Τον σωτήρα;”. Ο “Κωστάκης” δεν ήθελε να παραστήσει κενέναν απλά έλεγε πως, κανείς νέος δεν μπορεί και δεν πρέπει να ονειρεύεται να αποκτήσει μία βαμένη λαμαρίνα με μηχανή και τέσσερις ρόδες αλλά, στόχος του πρέπει να είναι η σχεδίαση και κατασκευή της στη χώρα του. Πίπες μπλέ, όπως έλεγε ένας παλιός εκφωνητής του παλιού 87.7fm. Ήταν σαν να μιλούσα σε κουφούς…

Παρ’ όλα αυτά, αυτά τα 50 χρόνια δεν σταμάτησα να προσπαθώ. Δεκάδες οι πρωτοβουλίες του περιοδικού στους τομείς της ανάδειξης νέων σχεδιαστών, μηχανικών, αρχιτεκτόνων (πόσοι είχαν σαν διπλωματική τη σχεδίαση πίστας;) αλλά, και τεχνικών. Πάλι οι πολύ παλιαοί θα θυμούνται τα αγωνιστικά αυτοκίνητα της Formula Hellas, που κατασκεύαστηκαν με πρωτοβουλία των 4Τ, το πρώτο Μότο Κρος στην Ανάβυσσο, το Ράλλυ Αμαζών και άλλα πολλά. Τα χρόνια πέρασαν, οι Έλληνες βρέθηκαν με (δανεικά) λεφτά και, σαν λαός τεχνοφοβικός και αγράμματος λόγω του συστήματος Α-Παιδείας που επέβαλαν οι, επίσης αγράμματοι που εξέλεγε για να τον κυβερνήσουν, η ιδέα της Αυτοκίνησης, το αυτοκίνητο, η μοτοσκλέτα, ακόμα και τα …ποδήλατα έγιναν “γιωταχί”, ¨μηχανάκια” και “μάουντεν μπάϊκς”. Το κοινό λύσσαξε. Το τι κομπρέσορ, καγιέ, μπέμπα και τζιπούρα αγοράστηκε δεν περιγράφεται. Δεν υπήρξε εργολάβος, “βλάχος”, τσόγλανος με παντφλέ χρώματος “σκατί”, βίζιτα, αρχοντοβίζιτα, περσόνα πρωϊνάδικου ή μεσημεριανού χωρίς Ζ4. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εικόνα δύο μαλακοκαύληδων στην πλατεία Κολωνακία να βγαίνουν από την “φτιαγμένη” Ζ4. Ιριδίζοντα κουστούμια, με στενά παντελόνια, μυτερά σκατί παπούτσια και Σαμσονάϊτ. Φελίνι αλα Ελληνικά.

Κάθε μέρα που περνούσε τα αυτοκίνητα γίνονταν ταμπού, μενίρ, αντικαταστάτες πέους, προβολείς αιδείων, δηλώσεις κοινωνικής και οικονομικής ισχύος. Έβλεπα την Ύβρη και σκεπτόμουν ότι, ήμουν ένας απ’ αυτούς που την πότισε και βοήθησα να μεγαλώσει αφού, το πλήθος άκουγε 4Τ και έλεγε πως είναι “περιοδικό γι’ αυτοκίνητα”. “Το διαβάσατε ποτέ”, ρωτούσα. Η απάντηση ήταν ότι δεν τους ενδιαφέρουν τ’ αυτοκίνητα. Τα τελευταία 10-15 χρόνια, με τις επανιδρύσεις του Κράτους, την Ισχυρή Ελλάδα και τον Εκσυγχρονισμό ο περιούσιος λαός κυριολεκτικά ξεσάλωσε. Πρώτη στην ευρωζώνη η Ελληνίτσα σε “μερσεντέ” ανά κάτοικο. Δεύτερη σε “καγιέ”, Τρίτη σε “μπέμπες”. “Δεν χαίρεσαι” μου έλεγαν. Το περιοδικό είναι τίγκα στη διαφήμιση”. Από τη μία “χαιρόμουν” γιατί η “Τεχνικές Εκδόσεις” ήταν μία εύρωστη οικονομικά εταιρία απ’ την άλλη έγραφα, σχεδόν κάθε μήνα στο Εν Λευκώ πως, αν η Τζουτζία συνεχίσει έτσι θα το πληρώσει σε χρήμα, ίσως και αίμα. Οι ρεαλιστές μου έλεγαν πως, μ’ αυτά που γράφω πυροβολώ τα πόδια μου. Οι αναγνώστες που είχαν καταλάβει τι σήμαιναν τα περιοδικά μας έλεγαν πως είχα δίκιο και να συνεχίσω. Όπως αποδείχτηκε είχα δίκιο 1000%. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών, με τα καρτούν που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον τόπο μόνο αισιοδοξία δεν εμπνέουν. Συγκεκριμένοι ανεγκέφαλοι, πράκτορες, προδότες, τσιράκια ξένων δυνάμεων, ανίκανοι, κουρασμένοι, δσκοίλιοι, συγκαμένοι, τενίστες, κοτσαμπάσηδες, κομματάρχες και λοιποί ντενεκέδες έφεραν την Ελλάδα στα γόνατα να την μαμούν ξένες ξανθόψειρες, χαρτογιακάδες, γραφειοκράτες, ερπετοειδή και λοιπά δείγματα της χλωριδο-πανίδας.

Έχοντας γράψει το 1/1000 απ’ όσα έπρεπε φτάνω στο “δια ταύτα”. Γιατί και για ποιόν “να γράψω για αυτοκίνητα;”. Για τον άνεργο; Τον συνταξιούχο των 400 ευρώ; Τον έμπορο που έκλεισε το μαγαζί του γιατί τον μάμησαν οι φόροι και παράνομοι μετανάστες που πουλάνε το ίδιο, κλεμένο εμπόρευμα στο 1/3 της τιμής; Για τον νέο φοιτητή που δεν πρόκειται να βρει δουλειά; Για αυτούς που ξενιτεύονται; Για τον von Droutsa perhaps; Για τους κολωπαιδαράδες των “καλών” οικογενειών που σκοτώνουν και δεν πληρώνουν; Για τα ανδρόγυνα του Parasite Beach; Για τους τα τσογλάνια του life style; Για τους τύπους που παριστάνουν τους πολιτικούς;

“Για ‘μας, τους παλιούς” είπε μία μέρα κάποιος που ανεβήκαμε μαζί στο πλοίο.

“Δεν έχεις καταλάβει ότι, το είδος μας έχει πεθάνει και το έχουμε καταλάβει;” του είπα αλλά, δεν πήρα απάντηση. Ίσως, σε μία άλλη προσπάθεια, σε μία άλλη ζωή αν ο πανδαμάτωρ Χρόνος επιτρέψει. Και, για να τελειώσω με μία ημι-επιστημονική σκέψη θα πω ότι δεν υπάρχει Χρόνος και όλα είναι Τώρα! (http://kavvathas.wordpress.com/)