Πίσω στον Μαθουσάλα

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Στις δισκέτες που διατέθηκαν στα σχολεία εξαιτίας της έλλειψης βιβλίων, τουλάχιστον στα περιεχόμενα, η γλώσσα είναι αποτυπωμένη στο λατινικό αλφάβητο, τα γνωστά γκρίκλις.

Γνωστός φιλόλογος δημοσιογράφος που διαμαρτυρήθηκε στο Διαδίκτυο για ανάλογα μηνύματα στο ιδίωμα αυτό των κάφρων εισέπραξε, εκτός των ύβρεων, και «επιστημονική» θέση. Αυτό, λέει, το αλφάβητο είναι το αρχαίο χαλκιδικό, άρα ελληνικότατο!

Ιδού λοιπόν που ο μεταμοντερνισμός εισέβαλε πλησίστιος και στην εκπαίδευση και έχει και θεωρητικό μανδύα στην αστοιχείωτη νεολαία μας. Το ανατριχιαστικό πάντως της σύγχυσης βρίσκεται όχι στη γλωσσική θεωρία όσο στην ιδεολογία.

Γιατί το βλακώδες μειράκιο που ανατρέχει, λέει, στο χαλκιδικό αλφάβητο για να εκφράσει την καφρίλα του, αμέσως και ευθέως παραπέμπει σε καραμπινάτες, όχι απλώς συντηρητικές αλλά εθνικιστικές, παρλαπίπες. Διότι η θεωρία αυτή, όπως βλακωδώς διατυπώνεται, είναι μια ηλίθια διαστροφή της επιστροφής στη ρίζα του ελληνικού πολιτισμού. Εξίσου παράλογη όσο και εκείνη των άλλων ζόμπι που αρνούνται πως και το χαλκιδικό αλφάβητο κατάγεται από το φοινικικό.

Ο,τι ακολουθεί μου το αφηγήθηκε ο αείμνηστος σεβαστός μου φίλος Ευάγγελος Παπανούτσος.

Μόλις καθιερώθηκε, επί υπουργίας Ράλλη, η δημοτική στην εκπαίδευση και στη διοίκηση, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε στο γραφείο του τον Γεώργιο Ράλλη, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον Ευάγγελο Παπανούτσο και τους είπε πως δέχεται εισηγήσεις, τώρα που άρχισε η μεταρρύθμιση στο γλωσσικό, να εισαχθεί επιτέλους το λατινικό αλφάβητο. Μάλιστα, για να επιχειρηματολογήσουν, οι εισηγητές της πρότασης χρησιμοποίησαν παραδείγματα με τα καραμανλίδικα χειρόγραφα και το λατινικό αλφάβητο σε ορισμένα λογοτεχνικά κείμενα, κυρίως των ιησουιτών (φραγκοχιώτικα) στα Δωδεκάνησα και στην Κάτω Ιταλία.

Ο Παπανούτσος, με την τιμιότητα που τον διέκρινε, μου αφηγήθηκε πως πριν προλάβει να αντιδράσει έκπληκτος, πρώτος ξέσπασε ο Τσάτσος δηλώνοντας πως θέτει την παραίτησή του στη διάθεση του προέδρου, ο δε Ράλλης εκνευρισμένος χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν επέμεινε, απλώς σημείωσε πως έκανε μια διερεύνηση σε κύκλο ανθρώπων που είχαν βαθιά γνώση και της ιστορίας και της παράδοσης της γλώσσας μας.

Βρέθηκε λοιπόν και η θεωρητική πλατφόρμα των γκρίκλις: χαλκιδικό αλφάβητο, άρα επιστροφή στις ρίζες. Να περιμένει κανείς, δεδομένης και της κρίσης, την επιστροφή στον αραμπά, στη δουλεία, στον δανεισμό με εγγύηση το σώμα, στο μαστίγωμα δημόσια των μοιχών, στις ανθρωποθυσίες.

Γελάτε; Γιατί; Θα μου πείτε, κάποιος παλιότερα (τρομάρα του) σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου αρθρογραφούσε, και έμεινε λυτός, πως δεν έπρεπε να διορθώνονται τα γραπτά των μαθητών του Δημοτικού, να μη διδάσκεται η Γραμματική γιατί ιδανικό της εκπαίδευσης του 1981 ήταν να παραγάγει η δημόσια εκπαίδευση, επί λέξει, «μικρούς Μακρυγιάννηδες»! Αυτός ο δολοφόνος γενιάς δεν αποπέμφθηκε αλλά προήχθη!

Πίσω λοιπόν στο χαλκιδικό αλφάβητο. Τώρα, σου λέει, που καταργήθηκαν οι άχρηστοι τόνοι και τα πνεύματα (με τον Ρίτσο, αριστερό με σημάδια μαστιγίου στη ράχη του, να καλλιγραφεί τα ποιήματά του και να τα στολίζει με δασείες και βαρείες!) καλό είναι να επιστρέψουμε στον γλωσσικό γραικυλισμό.

Το αστείο είναι πως χιλιάδες έφηβοι και φοιτητές (ναι, ναι, ας τολμηθεί να ζητηθούν χειρόγραφα από εξετάσεις φοιτητών της Φιλοσοφικής, όχι της Γεωπονικής και των Ναυπηγών) μετά βίας γράφουν δέκα αράδες ελληνικούλια ορνιθοσκαλίζοντας, ενώ πληκτρολογούν στο κινητό και στο Διαδίκτυο με αξιοθαύμαστη ταχύτητα την τερατώδη γραφή τους. Αρα αυτά τα θύματα της εκπαίδευσής μας είναι το μόνο επιχείρημα πως η κρίση που διέρχεται ο τόπος είναι πρωτίστως κρίση παιδείας, όλα τα άλλα είναι παραπούλια και παραβλάσταρα.

Και μια και το έφερε ο λόγος. Ο νόμος για το άσυλο ψηφίστηκε, επιτέλους γυρίσαμε στην απαράβατη και μόνη ασυλία της ελευθερίας της επιστήμης. Αρα κάθε παρεμπόδιση της διακίνησης των ιδεών, κάθε πρόσκομμα στην ελεύθερη έκφραση στους χώρους που ορίζονται ως χώροι διδασκαλίας, μαθητείας και πειραματισμού, άσκησης ικανοτήτων και επιδίωξης ανάδειξης νέας γνώσης επί παντός του επιστητού, είναι απαγορευμένα. Δεν είναι δυνατόν να οδηγούνται στα δικαστήρια όσοι παρεμποδίζουν την κυκλοφορία ή αρνούνται να εκπληρώσουν τις νόμιμες υποχρεώσεις τους και να παραμένουν ασύδοτοι όσοι εμποδίζουν δασκάλους, φοιτητές, ερευνητές, μελετητές να έχουν πρόσβαση σε αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, αρχεία, να διακόπτουν συνεδρίες εκλεκτορικών σωμάτων, να κλειδώνουν ολόκληρες σχολές ή να αλλάζουν τις κλειδαριές, να χτίζουν πρυτάνεις στα γραφεία τους.

Διάβασα το άρθρο ενός πανεπιστημιακού βλακός που συγκρίνει τις τωρινές καταλήψεις με το Πολυτεχνείο και ευλόγησα τον χρόνο που δεν έχω παιδί φοιτητή να του λάχει ως «δάσκαλος» αυτό το Νούμερο. Το θλιβερό είναι πως δεν χρησιμοποιούσε χαλκιδικό αλφάβητο, αλλά το παραδοσιακό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν βρώμιζε τη γλώσσα. Αν ζούσε ο Θεμιστοκλής (δες Ηρόδοτο) θα του έκοβε τη γλώσσα.

                                                      Από τα “ΝΕΑ” (μέσω “ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ”)

ΥΓ του blog: Έχουμε πει αρκετές φορές ότι εδώ φιλοξενούμε και απόψεις που είναι ενδιαφέρουσες και πρέπει να ακουστούν άσχετα εάν εμείς συμφωνούμε ή δεν συμφωνούμε μαζί τους. Οι απόψεις του σεβαστού δάσκαλου για το άσυλο δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Αν η κατάργηση έγινε για να αποκατασταθεί η σχέση δάσκαλου μαθητή, η εύρυθμη διδασκαλία και η μαθητεία που θα παράγει ακαδημαϊκούς πολίτες με γνώση ας πάει το παλιάμπελο. Επειδή όμως νομίζουμε ότι σε καιρούς συντηρητικοποίησης της κοινωνίας και ξεπουλήματος κάθε ηθικής ή πολιτικής αξίας στην λαιμαργία των απρόσωπων αγορών, το άσυλο παρά τις όποιες ακρότητες και διαστρεβλώσεις στην εφαρμογή του, θα μπορούσε να προσφέρει ξανά εστίες ελευθερίας, διακίνησης ιδεών, δημοκρατίας και δικαιωμάτων παράλληλα με μια παιδαγωγική κοινωνικοποίηση και ιστορική γνώση των νέων ελλήνων.  Πιστεύουμε ότι η κατάργηση του έγινε για λόγους προφανούς σκοπιμότητας και συσχετισμού δυνάμεων κοινωνίας και εξουσίας. Εξουσίας που στο πρώτο μέρος του άρθρου του ορθά κατακεραυνώνει. Πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι δεν είναι λύση, δεν είναι θεραπεία, είναι επιλογή. Ευχόμαστε, τώρα που οι άνεμοι φουντώνουν, τώρα που η επιταγή της παρ.4 του αρθ., 120 του Συντάγματος φαντάζει σαν αυριανή πραγματικότητα κι όχι αποκύημα  μιας μελλοντικής ουτοπικής στερεότυπης διαδικασίας, να έχει δίκιο ο δάσκαλος.