Ο Ραγκούσης, ο ταξιτζής και ο Νασρεντίν Χότζα

Μια φορά, λοιπόν κι έναν καιρό, δύο αντίδικοι, επήγανε λέει στον Νασρεντίν Χότζα, να τους λύσει μια διαφορά. Αρχίζει ο πρώτος:

-Έτσι κι έτσι έχει η υπόθεση Νασρεντίν, κι ανέπτυξε τα επιχειρήματα του! Σκέφτηκε λίγο ο Νασρεντίν:

-Δίκιο έχεις του λέει!

Περίμενε λίγο Νασρεντίν, του λέει ο δεύτερος:

-Πρέπει να ακούσεις κι εμένα, κι ανέπτυξε κι αυτός με κάθε λεπτομέρεια τις απόψεις του!

Σκέφτηκε ξανά ο Νασρεντίν και λέει και στον δεύτερο:

-Δικιο έχεις.

Λίγο πιο πέρα στεκοταν η γυναίκα του Νασρεντίν που είχε ακούσει όλη τη συζήτηση:

-Για κάτσε ρε άνδρα μου. Ή ο ένας έχει δίκιο ή ο άλλος!

Σκέφτηκε ξανά ο Νασρεντίν και τι της λέει:

-Δίκιο έχεις γυναίκα.

Κάπως έτσι έχει κι η διαφορά, η κόντρα ανάμεσα στο Υπουργείο και στην πολυάριθμη τάξη των ταξιτζήδων! Στη ζωή υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν όλοι δίκιο. Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των χιλιάδων ταξιτζήδων όμως, έφερε στην επιφάνεια ένα σημαντικότατο ερώτημα. Και το ερώτημα είναι το εξής:
Η κοινωνία, το κράτος (το υπουργείο), η τοπική Αυτοδιοίκηση, πρέπει να έχει λόγο για το ποιός, για πόσο χρονικό διάστημα, και σε ποιά γεωγραφική περιοχή θα μπορεί να έχει μια άδεια ταξί;

Η απάντηση: Βεβαιότατα πρέπει να έχει λόγο η κοινωνία.

Η ίδια ερώτηση και η ίδια απάντηση ισχύει όχι μόνο για την άδεια ενός ταξί αλλά και για την άδεια λειτουργίας μιας οποιαδήποτε επιχείρησης, από το πιο μικρό περίπτερο, μανάβικο, συνεργείο, φαρμακείο, ιατρείο κλπ μέχρι το πιο μεγάλο εργοστάσιο. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

1) Ας αρχίσουμε από τον ανθρώπινο παράγοντα, τον άνθρωπο που θα πάρει την άδεια του ταξί (του περιπτέρου, του μανάβικου, του συνεργείου, του ιατρείου κλπ). Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι αυτός που θα έχει περισσότερα... λεφτά, που θα την «χτυπήσει» σε μια τυχόν δημοπρασία! Αυτή η λύση θα πρέπει να απορριφθεί μετά βδελυγμίας, είναι μια λύση που αχρηστεύει, και προσβάλει τον ρόλο της κοινωνίας με τον πιο βάναυσο και αποκρουστικό τρόπο. Η λειτουργία μιας επιχείρησης απαιτεί πρώτα απ' όλα γνώση, εμπειρία του αντικειμένου. Την έλλειψη γνώσης και εμπειρίας την πληρώνουμε όλοι μας, δηλαδή δεν είναι ατομική υπόθεση του ταξιτζή (του περιπτερά, του μανάβη, κλπ). Η εμπειρία αυτή είναι όπως στο στράτευμα όλη η διαδρομή ενός αξιωματικού. Κανείς δεν μπορεί να γίνει απ' την μια στιγμή στην άλλη στρατηγός επειδή έχει... λεφτά. Αυτήν την αποκρουστική λύση προτείνουν μερικοί, να γίνει ξαφνικά ένας οποιοσδήποτε, στρατηγός, ακόμη και ο πιο τιποτένιος έχοντας μόνο ένα προσόν, το χρήμα. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι:
Πρέπει να εισαχθεί και να ισχύσει σε όλα τα επαγγέλματα η έννοια της επαγγελματικής ιεραρχίας.
Είναι κάτι που τρέμουν οι κεφαλαιοκράτες. Τελεία και παύλα.

2) Ερχόμαστε τώρα στη δεύτερη βασική παράμετρο. Για πόσο χρονικό διάστημα θα μπορεί κάποιος να είναι κάτοχος μιας άδειας λειτουργίας ενός ταξί (περιπτέρου, μανάβικου κλπ). Η απάντηση εν μέρει βγαίνει από τα προηγούμενα λεχθέντα. Εφ' όσον είπαμε παραπάνω ότι απαιτείται χρόνος για την απόκτηση γνώσης και εμπειρίας του αντικειμένου σημαίνει αυτόματα ότι η άδεια θα δίνεται μετά την απόκτηση αυτής της γνώσης. Και η κοινωνία μπορεί να πει κάλλιστα ότι χρειάζεται για την απόκτηση της γνώσης μια προϋπηρεσία 20-25 ετών. Μόνο όσοι έχουν τέτοια προϋπηρεσία γίνονται στρατηγοί-ταξιτζήδες, μόνο στο όνομα αυτών θα εκδίδει η κοινωνία την άδεια λειτουργίας ταξί (περιπτέρου, μανάβικου κλπ) και κανενός άλλου! Φυσικά η άδεια θα ισχύει μέχρι που να «αποστρατευθούν», μέχρι να βγούνε στην σύνταξη (υποτίθεται ότι μέχρι τότε θα έχουν κάνει απόσβεση του... οχήματος). Από εκεί και πέρα, από τη στιγμή που βγαίνει στη σύνταξη η άδεια του ταξί (του περιπτέρου, του μανάβικου) επιστρέφεται, η άδεια δεν μεταβιβάζεται δεν πωλείται, δεν αγοράζεται. Χηρεύει και ψάχνει για νέο στρατηγό. Ποιος θα είναι; Βλέπε την υπ' αρ. 1 παράγραφο. Τελεία και παύλα.

3) Γεωγραφική και πληθυσμιακή παράμετρος: Στην δεύτερη παράμετρο λάβαμε υπ' όψιν μας τον παράγοντα χρόνο. Και καθώς στη φυσική μάθαμε ότι δεν υπάρχει χρόνος χωρίς χώρο (και αντιστρόφως ) θα έρθουμε τώρα στην τρίτη παράμετρο, το χώρο. Εδώ ο ρόλος του κράτους (με την έννοια του κρατικού μηχανισμού) και της τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθ' ότι κατέχουν τα στατιστικά στοιχεία, είναι καθοριστικός. Τα πληθυσμιακά και γεωγραφικά κριτήρια είναι απαραίτητα. Τελεία και παύλα πάλι.

Και για να έρθουμε στο δια ταύτα, μεταβατική περίοδος 5-10 ετών! Κανένας να μην χάσει την άδεια που κατέχει σήμερα. Σε καμιά περίπτωση να μην επιτραπεί στους κεφαλαιοκράτες να μπουν στην πιάτσα των ταξί.
Εφαρμόζουμε την αρχή της επαγγελματικής ιεραρχίας.
Γράφουμε σε μια λίστα σε έναν κατάλογο κατ' αρχήν όλους τους ταξιτζήδες με το βαθμό τους. Τόσοι στρατηγοί, τόσοι συνταγματάρχες κλπ. Στη θέση του ταξιτζή που θα αποστρατεύεται θα μπαίνει ένας άλλος που θα έχει προϋπηρεσία 20-25 ετών στην οδήγηση (και άλλα κριτήρια, όπως μόρφωση, ξένες γλώσσες, κλπ) και που δεν είναι απαραίτητο μέχρι χθες να είναι κάτοχος αδείας ταξί, θα μπορεί να είναι μόνο οδηγός. Θα περνάει, γιατί όχι, από ένα νέο... ΑΣΕΠ.

ΥΓ: Με το πρόβλημα του ταξί (του περιπτέρου, του μανάβικου κλπ) η «στήλη» έχει ασχοληθεί, προτού καν προκύψει, περίπου εδώ και 30 χρόνια! Επίσης εδώ και 30 χρόνια έχει ασχοληθεί με την φορολογική μεταρρύθμιση (αφορά και τους ταξιτζήδες ) και που στις μέρες μας είναι η μοναδική διέξοδος. Βλέπε :

vostiniotismos.blogspot.com, πρώτα το άρθρο "Η άγνωστη παράμετρος της Οικονομίας" και ύστερα το άρθρο "Το κράτος και το φορολογικό εφ άπαξ"

Βοστινιώτης Παναγιώτης

Οικονομολόγος