Κ.Κάππος- Γενιά του Πολυτεχνείου - Μνημονιακοί υπουργοί

του Νίκου Κοτζιά,

Η γενιά του πολυτεχνείου δεν χαρακτηρίζετε από τους εγκλωβισμένους στην εξουσία όπως θέλουν να την παρουσιάζουν άκαπνοι από αγώνες υπουργοί. Υπήρχαν και υποδείγματα ανθρώπων όπως ο Κ.Κάππος συνιδρυτής της ΚΝΕ και Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος για πολλά χρόνια του ΚΚΕ που έφυγε πριν έξη ακριβώς χρόνια. Τα προτερήματά του πολλαπλά. Θα ήθελα να ξεχωρίσω τέσσερα:

Το πρώτο ήταν οι πρωτοφανείς αντοχές του σε αυτό που πίστευε και η βαθιά του αξιοπρέπεια. Βασανίστηκε επί χούντας πολλές φορές. Μια φορά επί 650 ώρες ασταμάτητα, με φάλαγγες, καυτά σίδερα και ασβέστη στα καμένα του πλευρά, ενώ με υποκόπανο του τσάκισαν τα χέρια και πολλά δάκτυλα.

Το δεύτερο είναι το πόσο συστηματικά μελετούσε ότι ήταν να πει. Ξαγρυπνούσε πάνω και στην πιο απλή ερώτηση.Έπαιρνε εμάς όλους τους φίλους του τηλέφωνο, προκειμένου να μας κάνει συμμέτοχους στους προβληματισμούς του. Να μας θέσει τα ερωτήματά του, αλλά και τις σκέψεις που είχε. ...

Το τρίτο ήταν η σεμνότητά του. Οι χαμηλοί τόνοι που κρατούσε, η συγκέντρωσή του στα κύρια. Ήταν καλός φίλος, ευθύς, αυστηρός και ταυτόχρονα τρυφερός. Όταν μας έκανε κριτική, καμιά φορά αυστηρή, ακολουθούσε πάντα ένα τηλεφώνημά του. Του κόστιζε περισσότερο από ότι σε εμάς, ιδιαίτερα όταν ένιωθε ότι είχε γίνει έστω και για μια στιγμή άδικος.

Το τέταρτο ήταν η έλλειψη σχέσης με την εξουσία και το χρήμα. Σε όποια θέση και αν βρέθηκε, θεωρούσε ότι ήταν υπηρέτης εκείνων που τον είχαν εκλέξει. Εξάλλου, ακόμα και τη σύνταξή του την είχε δώσει για την στήριξη αγωνιστών που κατά τη γνώμη του είχαν μεγαλύτερες ανάγκες από τον ίδιο.Η μεγάλη αγάπη του υπήρξε το ΚΚΕ. Και, όμως, το καλοκαίρι του 1989, ορθοστατών αρνήθηκε στη βουλή να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση συνεργασίας αριστεράς και ΝΔ.

Όταν οι ίδιοι που αρνούνται να συνεργαστούν σήμερα με τμήματα της ρεφορμιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, συμμετείχαν χωρίς ντροπή σε κυβέρνηση με τη ΝΔ. Μια κυβέρνηση που εξυπηρέτησε με κυνικότητα τα συμφέροντα των καναλαρχών, της Ζήμενς, των εμπόρων όπλων και των μεγαλοεργολάβων. Όπως και σήμερα η εξυπηρέτηση των πιο άνομων και αρπαχτικών συμφερόντων έγινε στο όνομα εθνικών επιταγών για τη χώρα.

Ο Κ.Κάππος είναι από εκείνα τα παιδιά που χάσαμε πρόωρα από τη ζωή, όπως και πολλούς από όσους αντιστάθηκαν με συνέπεια στην αποστασία του 1965, στο πραξικόπημα του 1967 και στην επταετία της χούντας, στο βρώμικο 1989. Αναφέρομαι πριν από όλα σε τέτοιους ανθρώπους αγωνιστές όπως ο Γ.Γράψας και το μέλος του 15μελούς της κατάληψης του πολυτεχνείου την Α.Ξύδη.

Αναφέρομαι σε μια γενιά βαθιά ηθικών και μορφωμένων αγωνιστών που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν την μετατροπή της αγωνίας για τις τύχες της χώρας σε βαριές αρρώστιες.

Όλα τα πιο πάνω δεν τα γράφω μόνο από αγάπη σε αυτούς που χάσαμε.

Τα γράφω ως απάντηση σε εκείνους τους αμέτοχους της αντιχουντικής μάχης που επιθυμούν να ξεσκίσουν εκ των υστέρων αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα.

Αναφέρομαι σε αυτούς τους ακόμα πιο ξεδιάντροπους και εμπαθείς υποστηρικτές του Μνημονίου, όπως ο υβριστής των δημοσίων υπαλλήλων που εμφανίζονται ως να ανήκαν σε αυτή τη γενιά και έχουν, μάλιστα, το θράσος να κάνουν «αυτοκριτική» για λογαριασμό του αγωνιστικού τμήματος της γενιάς μας.

Δίπλα στο ψέμα για τον εαυτό τους και της εκ των υστέρων εκ του ασφαλούς παραγωγής νέου βιογραφικού, αναπαράγουν και ένα δεύτερο ψέμα.

Ψέμα με το οποίο εμφανίζεται η νεολαία των αντιχουντικών αγώνων να αρχίζει και να τελειώνει σε εκείνους τους λίγους που τα βρήκαν με την εξουσία το 1981 ή το 1989 και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από αυτήν μέχρι σήμερα.

Αυτοί οι λίγοι, όμως, είναι η μειοψηφία εκείνης της γενιάς των αγωνιστών.

Η πλειοψηφία της ανέδειξε τον Κ.Κάππο και τους Κάππους της ζωής. 

                                                                                                                    epirusgate

ΥΓ του blog: Εκείνες τις θλιβερές μέρες της τυραννίας κάποιοι αντέδρασαν. Οργανώσεις όπως η ΑντιΕΦΕΕ, η ΑΣΠΕ, ο Ρήγας, μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις, δημοκρατικές, τοπικοί σύλλογοι κι άνθρωποι με αίσθημα ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, πατριωτισμού, προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας. Η γενιά του Πολυτεχνείου που λένε με απαξία πια για να της χρεώσουν το σημερινό κατάντημα της χώρας. Βολεύονται και βιάζονται να καθαρίσουν μαζί της. Με την διαστρέβλωση και την απαξίωση εκείνου του αγώνα και εκείνων των αγωνιστών αποκρύπτουν την δική τους αποχή. Δεν ήταν οι πολλοί αυτής της γενιάς που συμμετείχαν, οι λίγοι ήταν. Οι πολλοί ήταν αμέτοχοι όσο κι αν πολλαπλασιάστηκαν όταν τα χρόνια γινήκανε εύκολα και το παράσημο μετρούσε έστω και κάλπικο. Λίγοι απ' εκείνα τα παιδία συμμετείχαν στους κατοπινούς σχηματισμούς εξουσίας και συναλλάχτηκαν μ' αυτούς. Οι περισσότεροι έμειναν μακριά, σεμνοί κι αξιοπρεπείς δίνοντας μάχες καθημερινές έντιμες και ηθικές στους χώρους τους παραμένοντας σιωπηλοί. Σιωπηλοί μη θέλοντας να εξαργυρώσουν το όνειρο, τις ελπίδες, τις προσδοκίες εκείνων των στιγμών και την δική τους συμμετοχή με τις κίβδηλες σειρήνες της εποχής που ακολούθησε. Ακόμη κι αυτή η σιωπή λοιδορήθηκε μόνο που τώρα γιγάντωσε, έγινε εκκωφαντική και δεν κρύβεται. Κάρπισε. Δε χάθηκε η γενιά ούτε αλώθηκε. Μετέφερε το μήνυμα, το όνειρο και το αίτημα σαν το κρυφό σχολειό και το παρέδωσε στην νέα γενιά καθάριο. ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73.  Οι πλατείες γέμισαν με καθαρά πρόσωπα, αγνές ψυχές κι αποφασισμένες για καθολικό αγώνα απέναντι στους νέους σατράπηδες της εξουσίας.