Πού πήγαν οι Αγανακτισμένοι;

Πού πήγε η πλατεία; Γιατί τη στιγμή που λαμβάνονται τα πλέον επαχθή μέτρα οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι εκεί;

Γιατί δεν επαναδραστηριοποιείται η λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος; Επιστήμονες και ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι η κοινωνία υφίσταται ένα παραλυτικό σοκ, εξαιτίας των σκληρών μέτρων.

Εκτιμούν ότι οι ακραίες πολιτικές λιτότητας επιβάλλονται με βίαιη κρατική καταστολή και καθημερινές εκβιαστικές κυβερνητικές δηλώσεις, οι οποίες έχουν μουδιάσει και τρομοκρατήσει τον κόσμο.

Δεν είναι άλλωστε και λίγο, να δηλώνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ότι «η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000». Ούτε βέβαια τυχαίο ότι όλες οι πρόσφατες συγκεντρώσεις των κινημάτων «Δεν πληρώνω» στο Σύνταγμα επιχειρήθηκε να διαλυθούν από τα ΜΑΤ, πριν καν ξεκινήσουν.

Από την άλλη βέβαια, το μέτωπο ανυπακοής ενάντια στα νέα φορολογικά χαράτσια (κίνημα «Δεν πληρώνω») ενδυναμώνεται καθημερινά και βρίσκεται σε εγρήγορση. Ίσως γι' αυτό ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Σεραφείμ Σεφεριάδης τονίζει: «Για όσους επιχαίρουν, συνιστώ υπομονή. Το κίνημα δεν έχει υποχωρήσει και να είστε βέβαιοι ότι θα συνεχισθεί με μορφή που μπορεί να είναι διαφορετική. Άλλωστε το κίνημα των πλατειών όπως ονομάστηκε, δεν είχε κανένα φετιχισμό να συγκεντρώνεται αποκλειστικά στις πλατείες. Είναι κίνημα λαϊκών συνελεύσεων, που έχει ως παρακαταθήκη την ανάπτυξη και στήριξη πολύπλευρων κοινωνικών αγώνων».

Όπως αναφέρει σημερινό εκτενές δημοσίευμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», προς το παρόν η αντίδραση των ακτιβιστών του «real-democracy», μέσω της οποίας προβάλλουν -όπως υποστηρίζουν-τη σιωπή τους, είναι χαρακτηριστική. Με ένα «μαύρο» πλαίσιο στην αρχική σελίδα του σάιτ, σημειώνουν: «Θυμάστε κάποτε τι έλεγαν; Κάντε ησυχία, οι Έλληνες κοιμούνται. Κάνουμε λοιπόν ησυχία, μέχρι να ξυπνήσουν και να βγουν στις πλατείες. Πρώτοι θα είμαστε μαζί σας. Προς το παρόν σιωπούμε»...

«Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί», εξηγεί μέλος του real-democrary. «Από τη μία είναι έτοιμος για όλα, κι από την άλλη μένει ανενεργός. Οι πολίτες φοβούνται και επηρεάζονται αρνητικά από το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί καθημερινά η κυβέρνηση. Πολλοί κάνουν πίσω, λόγω της σκληρής αστυνομικής καταστολής, την οποία όσοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα, έζησαν στο πετσί τους. Σε κάθε περίπτωση, εμείς απευθύνουμε κάλεσμα στον κόσμο, κάθε Τετάρτη και Κυριακή».

Το φαινόμενο της άδειας πλατείας, ο ερευνητής του Ινστιτούτου Πολιτικής Κοινωνιολογίας του ΕΚΚΕ, Αλέξανδρος Αφουξενίδης, το αποδίδει αφενός στην ωμή κρατική βία εναντίον των πολιτών που γέμισαν τις πλατείες για 90 μέρες και αφετέρου στο ότι δεν υπήρξε σαφής πολιτική διεκδίκηση από τους αγανακτισμένους: «Δεν απέκτησε ειδικό πολιτικό βάρος, και δεν μετατράπηκε τελικά σε κάτι πιο ενιαίο, από το οποίο θα μπορούσε να αναδειχτεί μία νέα πολιτική δύναμη, η οποία θα έθετε ζητήματα θεσμικών ή πολιτικών αλλαγών. Ένα κίνημα δηλαδή, που δεν θα αποσκοπούσε μόνο στο να πέσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά στο να αναδιαμορφωθεί πιο ριζοσπαστικά το πολιτικό σύστημα».

«Είναι αποφασισμένοι να διαλύσουν κάθε συλλογική αντίδραση», θα σημειώσει η ακτιβίστρια και δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη: «Σιγά-σιγά, αρχίζουμε και αποκτούμε όλα τα χαρακτηριστικά της χούντας. Δεν υπάρχει συγκέντρωση που να μην της επιτεθεί η αστυνομία. Η βία και η τρομοκρατία είναι πάντα το όπλο των αυταρχικών καθεστώτων. Όταν δεν μπορεί να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να υπακούσει στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, τότε το όπλο περνάει από την πειθώ στην καταστολή. Αλλά κι αυτό, μέχρι ένα σημείο το φοβάται ο κόσμος».

ΥΓ του blog: Χωρίς να προχωρήσουμε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις μπορούμε να πούμε ότι το κίνημα στις πλατείες υποχώρησε εξ αιτίας ενδογενών και εξωγενών παραγόντων. Αν προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει αυτό το κίνημα τόσο σαν δημιουργία, όσο σαν παρουσία, δράση και απόσυρση με συνθήκες, υλικά και γνώσεις της παραδοσιακής συνταγής που έχει κυρίως την βάση του στην κινηματική της αριστεράς τότε θα οδηγηθεί εύκολα στο συμπέρασμα ότι η αδυναμία δημιουργίας του υποκειμένου που θα καθοδηγούσε, θα έθετε τα αιτήματα και θα διεκδικούσε την επίλυση τους ήταν η κυρίαρχη αιτία της διάλυσης του. Αν συνυπολογιστεί βέβαια κι ο μικροαστισμός του σώματος και η βίαιη καταστολή από την πολιτεία θα έχει μια ολοκληρωμένη συλλογιστική. Όμως αν δούμε το φαινόμενο με διαφορετικό μάτι, αν δούμε τους όρους κα τις συνθήκες συγκρότησης αυτού του κινήματος  θα διακρίνουμε ότι πέρα από τον μιμητισμό,την επίδραση της σύγχρονης mainstream κουλτούρας στην νεολαία και την χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, υπάρχουν τρία σταθερά και θεμελιώδη δεδομένα που χαρακτήριζαν αυτό το κίνημα. Ήταν κατ' αρχάς οριζόντιο (διαταξικό), ειρηνόφιλο και απαιτούσε την άμεση συμμετοχή (real democracy) σαν δράση. Ουσιαστικά, αν και πρωτόλεια, αφισβητούσε  στο σύνολο του το μεταπολεμικό μοντέλο κι όλο το πολιτικό σύστημα από την δεξιά μέχρι και την αριστερά τόσο σαν πολιτική σκέψη όσο και σαν δράση. Πάνω σ' αυτούς τους άξονες και τις σταθερές έγινε σχετικά πολύ γρήγορα, μαζικό και θέριεψε. Πολλοί θα πουν ή είπαν κιόλας ότι δεν ήξερε τι ήθελε γι αυτό χάθηκε. Αλλά αυτό δεν είναι κατά ανάγκη μειονέκτημα γιατί το καινούργιο δεν μπορεί ex ufficio να περιέχει  τις βεβαιότητες και τις παραδοχές του χτες. Μπορεί το αύριο να ξέρω πως το θέλω αλλά να μη ξέρω πως θα πετύχω αυτό που θέλω. Αυτή η αναζήτηση δεν είναι εξ αρχής ούτε κατ' ανάγκη αρνητική τουναντίον είναι γόνιμη γιατί απορίπτωντας τις σταθερές ή επαναξιολογόντας τις οδηγεί σε ιδέες, οι ιδέες στην δημιουργία και η δημιουργία σ' ένα νέο τοκετό. Ψάχνονταν και ψαχνόντουσαν οι άνθρωποι κι όσο αυτό συνέβαινε το κίνημα γεννούσε και μεγάλωνε. Όταν όμως σιγά-σιγά υποχώρησαν οι σταθερές κι όροι της αρχικής συγκρότησης, το 'όλοι μαζί΄ έδωσε την θέση του στον διαχωρισμό, τα κόμματα έβαλαν ξανά τις λογικές της σύγκρουσης με όρους του γνωστού happening μπάτσοι-κουκουλοφόροι που βόλευε και βολεύει την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία κι ή αληθινή δημοκρατία αναμίχθηκε με την έκπτωτη κομματοκρατία το κίνημαάρχισε να φθίνει πολύ πριν την τελική μάχη. Μια μάχη που δόθηκε πάλι με τις ίδιες συνθήκες της κατάληψης των θερινών ανακτόρων με την βοήθεια των δυνάμεων καταστολής και την σφοδρή επιθυμία της πολιτικής ηγεσίας που είχε άλλωστε είχε και το πλεονέκτημα αφού οδήγησε την σύγκρουση στην πεπατημένη μορφολογία. Δεν θα πούμε εμείς τι έπρεπε ή τι πρέπει να γίνει. Ούτε ειδικοί είμαστε ούτε αρμόδιοι. Θα κλείσουμε με μια μόνο σκέψη  υπό μορφή ερωτήματος. Αν λέμε, αν εκείνη την μέρα ο κόσμος που μαζευόταν στο Σύνταγμα, στεκόταν βουβός ή τραγουδούσε ή σφύριζε ακατάπαυστα. Αν ακολουθούσε και δεν αντιδρούσε στις ρυθμίσεις και στις υποδείξεις της αστυνομίας. Αν δεν τσιμπούσε στις προκλήσεις  της εξουσίας αλλά μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, και γινόταν ποτάμι που σταδιακά πλησίαζε το 1000000 ή και παραπάνω οι εντός των ανακτόρων ταγοί θα σκιάζονταν λιγότερο ή περισσότερο απ' αυτό που έγινε;

Η γνώμη μας; Αυτή η μαγική νύχτα σαν την Αργεντινή με το ελικόπτερο δεν θα ήταν ποθούμενο αλλά γεγονός.