Χορεύοντας στην πλάτη του ταύρου των αγορών

της Jaquou Utopie

«Ποιο είναι το μοναδικό μας αίτημα;» Αυτό είναι το ερώτημα της αφίσας που καλεί τους Νεοϋορκέζους να κατασκηνώσουν έξω από το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ στις 17 Σεπτέμβρη. Κάτω από το ερώτημα μια μπαλαρίνα χορεύει ανάλαφρα στην πλάτη του ταύρου, του διάσημου γλυπτού που βρίσκεται στο Bowling Green Park δίπλα στο χρηματιστήριο, ενώ πίσω της ακολουθεί η διαδήλωση.

Και οι ερωτήσεις συνεχίζονται: “Είστε έτοιμοι για μια στιγμή Ταχρίρ;” Δεν πρόκειται για διαφημιστικό κόλπο και βέβαια η παραδοξότητα κάνει την ερώτηση ακόμα πιο ουσιαστική. Δέκα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και της τραγωδίας των Δίδυμων Πύργων, οι Ηνωμένες Πολιτείες του πολέμου κατά της τρομοκρατίας που είχαν δαιμονοποιήσει τον Αραβικό κόσμο παρακολουθούν τώρα την ειρωνία να γεννιέται στο εσωτερικό τους ένα κίνημα που χρησιμοποιεί την αραβική άνοιξη της Πλατείας Ταχρίρ σαν έμπνευση. Μετά το Γουισκόνσιν του κατειλημένου Καπιτωλίου έρχεται άραγε η ώρα να γίνει η Γουόλ Στριτ ο επόμενος σταθμός των κινημάτων της εποχής της κρίσης;

Στα ερωτήματα απαντούν βέβαια οι διοργανωτές, όπως θα μπορούσαν να απαντήσουν όλοι όσοι βλέπουν τα κύματα της κοινωνικής διαμαρτυρίας να σηκώνονται από την Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη μέχρι τη Χιλή. «Το κοινό μας στοιχείο είναι ότι είμαστε το 99% που δεν ανέχεται άλλο την πλεονεξία του 1%», και το αίτημα που προβάλλεται σαν κεντρικό είναι ένα : «Δημοκρατία όχι εταιριοκρατία».

“Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ήταν το πρώτο μας βήμα στον δρόμο. Τότε το μοντέλο μας ήταν να επιτεθούμε στο σύστημα σαν αγέλη λύκων. Υπήρχε το κυρίαρχο αρσενικό (alpha male) , ένας λύκος που οδηγούσε την αγέλη, και αυτοί που τον ακολουθούσαν. Τώρα το μοντέλο εξελίχθηκε. Σήμερα είμαστε ένα μεγάλο σμήνος ανθρώπων” Τα λόγια του Raimundo Viejo, από το πανεπιστήμιο της Pompeu Fabra στη Βαρκελώνη αντικατοπτρίζουν αυτό που δημιούργησε τους Ισπανούς Indignados και είναι αυτό που εμπνέει και τους Νεοϋορκέζους Adbusters  να κάνουν το κάλεσμα. Και οι Adbusters συνεχίζουν: Η ομορφιά αυτής της συνταγής, και αυτό που κάνει αυτή τη νέα τακτική να μας ενθουσιάζει, είναι η πραγματιστική απλότητά της: μιλάμε ο ένας στον άλλον σε διάφορες φυσικές συναντήσεις αλλά και εικονικές ανθρώπινες συνελεύσεις… και καταλήγουμε στο αιτημά μας, ένα αίτημα που ξυπνά την φαντασία και, αν επιτευχθεί, θα μας ωθήσεις προς την ριζοσπαστική δημοκρατία του μέλλοντος… και μετά βγαίνουμε εκεί έξω και καταλαμβάνουμα μια πλατεία μοναδικής συμβολικής σημαντικότητας και διακινδυνεύουμε για να το κάνουμε πράξη.”

Κι έτσι όλα καταλήγουν στη Γουόλ Στρίτ, τα “οικονομικά Γόμορα της Αμερικής”. Από τις αρχές Ιουλίου το κάλεσμα για κατάληψη του περίβολου της Γουόλ Στριτ έχει κάνει το γύρο του αμερικάνικου διαδικτύου έχοντας συσπειρώσει πολλές συλλογικότητες. Ανάμεσά τους οι CultureJammers, οι USDayofRage.org, οι People of the NYC General Assembly, οι TaketheSquare.net, και πιο πρόσφατα οι Anonymous. Πιάνοντας το νήμα της πλατείας Ταχρίρ, και την έμπνευση των πλατειών της Ισπανίας και ενώ η οικονομία των ΗΠΑ δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης, το αίτημα για δημοκρατία εμφανίζεται με το πραγματικό του πρόσωπο. Ξαφνικά η σύνδεση της δημοκρατίας με τις οικονομικές συνθήκες και σχέσεις που καθορίζουν την κοινωνία στον καπιταλισμό γίνεται ξεκάθαρη. Και αναδύεται ένα αίτημα δημοκρατίας που είναι τόσο ευρύ ώστε μπορεί να συσπειρώσει χιλιάδες. Ταυτόχρονα η συζήτηση γίνεται πιο συγκεκριμένη, καταλήγοντας μέχρι και στη διακοπή των σχέσεων του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ με τις μεγάλες εταιρίες που χρηματοδοτούν τις πολιτικές καμπάνιες και ουσιαστικά ελέγχουν τη διακυβέρνηση. Κι έτσι προκύπτει αβίαστα το σύνθημα “ Ένας άνθρωπος, μία ψήφος, ένα δολάριο!” που χρησιμοποιούν οι “US Day of Rage” (κι εδώ επιστρέφουν σαν σημείο αναφοράς οι Παρασκευές της Οργής της Ταχρίρ). Ο στόχος ενέχει ήδη μεγαλεπίβολο ορίζοντα, να αποκοπεί η πολιτική σκηνή των ΗΠΑ από τις παχυλές δωρεές προσώπων και εταιριών και όπως λένε οι ίδιοι : “Ανεχτήκαμε αρκετά. Μια νομιμοποιημένη κυβέρνηση γεννιέται από το συμφέρον και τη θέληση του λαού που εκφράζεται από τους πολίτες σε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Δεν πηγάζει από την τυραννία των ειδικών συμφερόντων, της προστασίας ή του συστήματος μιας ιδεολογίας που στρέφεται ενάντια στους στόχους της ζωής. Παρ’ όλα αυτά η Αμερική είναι αυτή τη στιγμή το πιόνι των εταιριών που χρησιμοποιούν το χρήμα για να συμπεριφέρονται σαν η φωνή των εκατομμυρίων, ενώ οι πολίτες ως ατομικότητες, οι νόμιμοι ψηφοφόροι, είναι φιμωμένοι και έχουν διαφθαρεί από αυτή τη φάρσα.”

  

Το κάλεσμά έρχεται για άλλη μια φορά να επιβεβαιωθεί από την πραγματικότητα. Αυτή η εβδομάδα ήδη έχει χρωματιστεί με τη θλιβερή ανακοίνωση του Census Bureau που σημείωνε ότι ο αριθμός των Αμερικανών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, που σε αριθμούς αντιστοιχεί σε 46,2 εκατομμύρια ανθρώπους, είναι ο μεγαλύτερος τα τελευταία 52 χρόνια που η υπηρεσία αυτή τον παρακολουθεί. Και τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης της χώρας έπεσαν τη χρονιά που πέρασε σε επίπεδα που σημειωνόταν το 1997.

Επόμενο ήταν, σ’ αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, το ραντεβού της 17ης Σεπτεμβρίου έξω από τον συμβολικό ναό των χρηματιστηριακών αγορών να ξεπεράσει σύντομα τα όρια της πόλης της Νέας Υόρκης. Στις ΗΠΑ εξαπλώθηκε από πόλη σε πόλη. Στο Γουισκόνσιν όπου υπάρχει ένα κίνημα ενεργό μετά και τις μεγάλες απεργίες της άνοιξης, στο Σιάτλ, το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες και σε άλλες εξήντα πόλεις. Κι ενώ η λίστα μεγαλώνει η ημερομηνία μετατρέπεται σε παγκόσμιο ραντεβού με καλέσματα από τη Μαδρίτη και το Μιλάνο, μέχρι το Λονδίνο και το Τορόντο. Ανάμεσά τους και το κάλεσμα από την Πλατεία Συντάγματος σε πορεία προς την τράπεζα της Ελλάδας, στην Αθήνα.

Με έμπνευση που φαίνεται να ριζώνει στην κληρονομιά της τέχνης του Μάη του 68, να απλώνει τα κλαδιά της στις αδιαμεσολάβητες μορφές της πλατείας Ταχρίρ και να εξαπλώνεται για άλλη μια φορά χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, η μπαλαρίνα των κινημάτων χορεύει στην πλάτη του ταύρου των αγορών και η ανθρωπόμορφη μάσκα του καπιταλισμού έχει ήδη πέσει.

                                                                        http://parallhlografos.wordpress.com/